Fjalimi i Rehberit me rastin e unitetit islam

Publikuar në Tet. 21, 2022, 2:24 p.m.

Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!

Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve! Paqja e bekimi i Allahut qoftë mbi zotërinë tonë, Muhamedin, mbi familjen e tij të pastër, mbi shokët e tij të zgjedhur dhe mbi të gjithë ata që e ndjekin deri në Ditën e Gjykimit.

Ju uroj mirëseardhjen, të nderuar të pranishëm, zyrtarë të respektuar të vendit, mysafirë të dashur të Javës së Unitetit!

Ju uroj ditëlindjen e Profetit të madh, Profetit Muhamed (Paqja e bekimi i Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij!) dhe të Imam Sadikut (Paqja qoftë mbi të!), të gjithëve ju që jeni këtu, popullit të Iranit dhe të gjithë umetit islam, në Lindje dhe në Perëndim të botës.

 

Inshalla, bekimet e udhëzimit hyjnor të atij njeriu fisnik, do ta çojnë përpara kombin e madh të Islamit dhe umetin islam!

Në personalitetin e Profetit të shenjtë, të Dërguarit të madh, është një pikë të lartë, pika e lidhjes midis zemrës së pastër të tij dhe minierës së madhështisë, nderit dhe urtësisë hyjnore, që është misioni, Pika e Shpalljes. Kjo është e vërtetë, por të gjitha aspektet e jetës së Profetit, edhe pas largimit nga kjo jetë, preken dhe janë të rëndësishme për çështjen e misionit. Kjo nuk do të thotë, që të supozohet se Profeti i shenjtë i Islamit ka bërë jetën e një personi të zakonshëm. Jo, lëvizjet e atij njeriu të nderuar, bekimet që Zoti i ka dhënë atij, vëmendjet që kanë ndodhur në botën natyrore, për shkak të ekzistencës së tij, të gjitha këto janë të jashtëzakonshme, janë në përpjesëtim me kulmin e personalitetit të këtij njeriu fisnik, që është çështja e misionit (Shpalljes). Shenjat e madhështisë së Allahut Fuqiplotë mund të shihen në të gjitha periudhat e jetës së Profetit të nderuar, madje edhe në kohën e lindjes.

Sot, me rastin e ditëlindjes së Profetit, po festojmë. Jo vetëm kaq, por festojmë dhe gëzohemi për shenjat dhe dobitë e bekimeve hyjnore, burimi kryesor i të cilave është pika më e lartë, misioni, që na ka lënë i nderuari ynë. Të gjitha këto vërehen nga njeriu, janë të prekshme. Njeriu i sheh shenjat praktike dhe dobinë e monoteizmit në ditën e lindjes së tij, që nga brenda Qabesë, ku u përmbysën idhujt, deri te idhujt gjigantë njerëzorë të asaj dite; te tharja e një “liqeni të shenjtë”; te shuarja e të ashtuquajturit zjarr i tempullit të shenjtë; te dështimi i harkut të Kasrës, te shembja e kongreseve të harkut të Kasrës. Këto ngjarje kanë ndodhur. Prandaj, dita e lindjes nuk është një ditë e zakonshme. Është një ditë shumë e rëndësishme, një ditë shumë e madhe. Ne e festojmë këtë ditë për të gjitha këto.

Çështja kryesore është se festimi nuk ka të bëjë vetëm me përkujtimin e gjërave të tilla. Të festosh, është të mësosh, të ndjekësh shembullin e Profetit të shenjtë. Ne kemi nevojë për këtë. Sot, njerëzimi ka nevojë për këtë; sot, umeti islam ka nevojë për këtë. Ne duhet të mësojmë. Pra, mbajtja gjallë e kujtimit të lindjes së bekuar të Profetit të madh (Paqja e bekimi i Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij!) është që ne të ndjekim dhe të zbatojmë përmbajtjen e këtij ajeti të nderuar: Në të Dërguarin e Allahut ka një shembull të mrekullueshëm për atë, që shpreson tek Allahu dhe Dita e Fundit dhe e përmend shumë Allahun”.[1]

Profeti i shenjtë është shembulli më i mirë. Kur’ani e thotë qartë këtë. Çfarë do të thotë “është shembull”? Është një model që duhet të ndiqet. Është vendosur në majën më të lartë. Ne duhet të ecim përpara drejt asaj maje. Njeriu duhet të lëvizë drejt asaj maje sa të mundet. Ky është shembulli.

Tani, kur duam të ndjekim atë model dhe shembull, duhet të mësojmë mësimet që ekzistojnë, të cilat nuk janë vetëm një apo dy, por me qindra. Në jetën e Profetit, në familjen e Profetit, në qeverisjen e Profetit, në personalitetin shoqëror të Profetit me miqtë e tij, me armiqtë e tij, me besimtarët, me të pafetë, ka qindra mësime bazë dhe të rëndësishme. Unë dua të paraqes një nga këto mësime dhe pikërisht, përmbajtjen e këtij ajeti fisnik: “Tashmë ju ka ardhur një i Dërguar nga gjiri juaj. Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju, jua dëshiron të mirën me gjithë zemër që ju të shkoni rrugës së drejtë dhe është i butë e i mëshirshëm me besimtarët”.[2]

Unë dua të mbështetem në këtë pikë “…Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju…” Për Profetin, vuajtjet tuaja janë të dhimbshme, të vështira. Ju vuani, Profeti vuan për vuajtjet tuaja. Natyrisht, kjo nuk është vetëm për myslimanin e kohës së Profetit, por u drejtohet besimtarëve në përgjithësi gjatë historisë, domethënë, sot, nëse ju vuani në Palestinë, myslimanët po vuajnë në Mianmar, në vende të tjera. Kjo vuajtje shkakton vuajtjen e shpirtit të pastër të Profetit. Kjo është shumë e rëndësishme. Profeti ynë është i tillë. Kjo gjendje e Profetit të shenjtë, e cila thuhet në këtë ajet fisnik, është pika e kundërt e situatës së armiqve, e cila përshkruhet në këtë ajet: “O besimtarë! Mos zgjidhni për miq dhe këshilltarë të afërt njerëz të tjerë jashtë gjirit tuaj; ata nuk ngurrojnë që t’ju bëjnë dëm. Ata dëshirojnë që të vuani…”[3]

 

Këtu flitet për Profetin e shenjtë “…Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju…”

Ndërsa te ky ajet, për armiqtë “…Ata dëshirojnë që të vuani…”

Vuajtja juaj i bën ata të lumtur. Kështu jemi ne tani. Kushtojini vëmendje këtij ajeti, për të njohur gjendjen tonë në botën aktuale.

Njëra anë e saj është një ekzistencë e shenjtë: “…Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju…” Në anën tjetër, ka një front: “…Ata dëshirojnë që të vuani…”

Ata janë të lumtur dhe të kënaqur, kur ju vuani. Nga mjerimi juaj, ata ndiejnë lumturi. Natyrisht, kur ai front ka një gjendje të tillë, përpiqet t’ju shtyjë drejt vështirësive dhe mjerimit. Ne duhet të kuptojmë, të dimë, t’i kushtojmë vëmendje kësaj situate.

Pra, cili është shkaku i vuajtjeve të umetit islam sot? Pse kombet myslimane vuajnë kaq shumë në aspektin ekonomik, në aspektin e presioneve politike, në aspektin e luftës dhe luftërave civile, pushtimit, kolonializmit dhe neo-kolonializmit e të ngjashme me to? Cili është shkaku i këtyre vuajtjeve dhe pse myslimanët janë në këtë pozitë të vuajtur? Ka shumë shkaqe.

Prapambetja shkencore është një nga shkaqet e vuajtjes. Dorëzimi ndaj sundimit kolonial është shkaku tjetër. Ka shumë arsye, që edhe pse në këto fusha kanë punuar njerëz, që janë politikanë, analizojnë çështje politike dhe sociale e të ngjashme, që janë shkruar mijëra artikuj. Një nga faktorët që mund të jetë më i rëndësishmi, është ndarja e myslimanëve. Ne nuk e vlerësojmë veten, nuk e vlerësojmë njëri-tjetrin. Problemi i madh i yni është: Jemi ndarë nga njëri-tjetri. Kur jemi të ndarë, kur nuk jemi dashamirës, ​​kur ndonjëherë jemi edhe keqdashës ndaj njëri-tjetrit, ky është rezultati.

Kur’ani përsëri është i qartë. Në fakt, në këto çështje të jetës njerëzore, nuk kemi ndonjë pikë të rëndësishme, për të cilën Kur’ani nuk flet qartë. Në Kur’an thuhet: Bindjuni Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe mos u grindni ndërmjet jush, sepse do të humbni guximin e do t’ju lërë fuqia…”[4]

Kur debatoni, do të ndodhë dështimi. Dështim do të thotë dobësim. “…e do t’ju lërë fuqia…” Dinjiteti juaj do të humbasë. Kur gjeni një mosmarrëveshje, detyrimisht ju lë fuqia, detyrimisht do të poshtëroheni me forcë dhe do t’u siguroni mjetet që të tjerët t’ju dominojnë. Ky është rezultati i ndarjes.

Prijësi i besimtarëve, Imam Aliu (Paqja qoftë mbi të!), u mbështet në këtë çështje, në hytben e tij, Kasa’a-s, që është një nga hytbet më të rëndësishme të “Nehxhul Belagas”. Prijësi i besimtarëve i referohet historisë. Midis të tjerave, thotë: “Shikoni të kaluarën. Kur ishit bashkë, ishit dakord. Çfarë dinjiteti gjetët, çfarë gjendje gjetët, kur prishët unitetin?!”[5]

Pas kësaj ka disa fjali me të njëjtën temë: “Kur u bë kështu, kur mbizotëroi ndarja dhe armiqësia, Zoti i Plotfuqishëm ua hoqi rrobat e dinjitetit këtyre njerëzve. Nderi që kishin, dinjiteti që kishin, bekimi që u kishte dhënë Zoti, iu hoq për shkak të mosmarrëveshjeve dhe përçarjeve”.[6]

Ne duhet të mendojmë vërtet për këtë. Të mendojmë për “bashkimin mes myslimanëve”. Sot armiku dëshiron pikërisht të kundërtën e kësaj. Ata krijuan një farë të kalbur qelizash kancerogjene në këtë rajon, në emër të regjimit sionist, i cili është baza e Perëndimit, armikut të Islamit. Atë ditë ata e copëtuan, e shkatërruan dhe e ndanë shtetin e gjerë osman në disa shtete. Duhet të kishin një bazë edhe këtu, që të mund të ndërhynin e të mos lejonin të arriheshin qëllimet e mëdha në këtë rajon. Kjo bazë ishte Palestina e shtypur që sollën këta sionistë keqdashës, të korruptuar, vrasës dhe të pamëshirshëm. Ata u vendosën këtu, formuan një qeveri të rreme, krijuan një komb të rremë për këtë qëllim. Myslimanët ishin, gjithashtu, të vetëdijshëm. Tani (armiqtë) po përpiqen ta bëjnë këtë entitet të dëmshëm, këtë qelizë kancerogjene të rritur, të dalë nga titulli “armik” dhe të shkaktojë më shumë dallime midis vendeve të rajonit. Po ndikojnë kudo. Këto normalizime janë një nga tradhtitë më të mëdha ndaj Islamit dhe myslimanëve. Duke përçarë, duke kundërshtuar. Armiku është i tillë. Armiku është gjithmonë i angazhuar.

Ditën e lindjes së Profetit duhet ta shfrytëzojmë në këtë mënyrë: Në të Dërguarin e Allahut ka një shembull të mrekullueshëm…” Dhe situata e të Dërguarit të Allahut, të cilën e përmendëm, është e tillë. Prandaj, ne, në Republikën Islamike, këtë ditë feste, e bëmë ditën e bashkimit. Nga data 12 Rabiul Aul, që është traditë sunite për lindjen e Profetit, deri në datën 17 Rabiul Aul, që është traditë shi’ite, ne bëmë një javë festive mes këtyre dy datave dhe e emërtuam “Java e Unitetit”. Ishte një gjë e mirë, por ky emërtim duhet të jetësohet, duhet të shkohet drejt zbatimit të saj.

Ju mund të thoni: “Ne nuk jemi udhëheqësit e këtyre vendeve”. Po, drejtuesit kanë motive të tjera, kanë motive politike, kanë qëllime të tjera, por intelektualët, studiuesit, shkrimtarët, poetët, të urtët e një vendi, elita e një vendi mund ta bëjë atmosferën ndryshe nga ajo që do armiku. Kur atmosfera është e ndryshme, do të jetë më e lehtë për të arritur këtë rezultat.

Po, çfarë do të thotë unitet? Ajo që kuptohet me unitet, sigurisht nuk është unitet fetar; nuk do të thotë që X-i të hyjë në fenë e tij apo Y-i të hyjë në fenë e këtij e të jetë një fe. Jo, nuk është ky qëllimi. Nuk ka as unitet gjeografik. Ashtu si ndodhi në vitet 1960 dhe 1970, kur disa vende arabe gjetën një bashkim dhe deklaruan se ishin një, gjë që nuk ndodhi, nuk mund të ndodhë dhe nuk është e mundur. Nuk është as ky kuptimi. Kuptimi i unitetit është të ruash dhe të mbrosh interesat e umetit islam.

Së pari, le të identifikojmë se ku janë interesat e umetit islam, cilat janë ato dhe më pas le të bien dakord kombet për këtë. Nëse qeveritë udhëzohen në këtë rrugë, në dashtë Zoti, do të pajtohen për interesat e umetit islam. Le të shohin se çfarë i duhet umetit islam sot, kush duhet të armiqësohet, me kë duhet të armiqësohet, me kë duhet të miqësohet dhe si të miqësohet. Bini dakord për këto orientime gjatë diskutimeve dhe negociatave dhe lëvizni në këtë drejtim. Kuptimi është: ndarja e veprimeve kundër planeve arrogante.

Pa dyshim, bota arrogante ka plane të qarta për rajonin dhe vendet tona. Ky rajon islamik është një mundësi e madhe. Rajoni ynë, për të mos thënë më i ndjeshëm, është një nga rajonet më të prekshme në botë. Rajoni ynë është një nga rajonet më të pasura në botë, pse jo më i pasuri. Azia Qendrore, Azia Perëndimore dhe Afrika Veriore, përbëjnë një rajon islam, shumë të rëndësishëm. Arroganca dhe fuqitë, pas perdes së politikave të vrazhda, pra kompanitë, kartelet dhe trustet ndërkombëtare, kanë një plan për këtë rajon. Le të bashkëpunojmë përballë planeve të tyre. Ky është kuptimi i unitetit. Këtë ia propozuam botës islame dhe këtë kërkuam nga bota islame.

Këtu ka një pikë thelbësore, që nuk duhet të neglizhohet. Sot, po bëhet gjithnjë e më e qartë se gjeometria politike e botës po ndryshon. Sot, po bëhet gjithnjë e më e qartë se plani politik i botës po ndryshon. Çështja e të qenit unipolar dhe e detyrimit të një pushteti - ose të dy pushteteve nuk ka rëndësi - për vendet, kombet dhe të ngjashme, ka humbur legjitimitetin e saj. Kjo do të thotë se kombet janë zgjuar. Sistemi unipolar nuk është pranuar dhe dalëngadalë po refuzohet gjithnjë e më shumë. Sot e dëgjon shpesh këtë fjalë nga politikanë të nivelit botëror, se ne nuk e pranojmë sistemin unipolar.

Çfarë do të thotë sistem unipolar? Po e shpjegoj me një shembull. Le të supozojmë se Shtetet e Bashkuara ulen dhe bëjnë një plan për Irakun, për Sirinë, për Iranin, për Libanin ose për një vend të caktuar që “duhet të bëhet kjo, kjo nuk duhet bërë”; Herë duhet të thotë, nganjëherë nuk duhet të thotë, por duhet të veprojë. Kështu është sot. Ata projektojnë për vendet dhe mobilizojnë forcat e tyre. Ata kanë një plan. Arroganca ka një plan. Dalëngadalë, kjo gjendje e dominimit që ka arroganca globale mbi vendet, mbi kombet dhe mbi rajone të ndryshme, po ndryshon. Ndryshimi ndodhi gjatë lëvizjeve antikoloniale, në mesin e shekullit të 20-të, kur vendet u ngritën kundër kolonializmit, në një mënyrë në Azi, një mënyrë në Afrikë, një mënyrë në Amerikën Latine. Si rrjedhim, harta politike e botës pësoi ndryshim të madh. Edhe sot po bën një ndryshim të madh. Kjo lëvizje e nëndheshme dhe e qetë e arrogancës globale kundër kombeve po e humb legjitimitetin e saj nga pikëpamja e kombeve. Është e qartë se në fillim nuk ishte legjitime, por kombet kanë mendimin e tyre. Pra, do të lindë një situatë e re, do të shfaqet një botë e re. Mund të mos jemi në gjendje të hamendësojmë saktësisht se si do të duket kjo botë e re, por jemi të sigurt se një botë e re do të formohet me kalimin e viteve. Pra, ku është pozita e umetit islam në këtë botë të re? Kjo është një pyetje e rëndësishme.

Umeti islam (d.m.th) më shumë se një miliard e gjysmë qenie njerëzore, ka një histori të madhe dhe rrezatuese shkencore. Po, ne ramë shkencërisht gjatë shekujve të fundit, por para kësaj, kulmi i shkencës na përkiste neve, myslimanëve. Kjo është trashëgimia jonë. Është fuqia jonë - kemi burime natyrore, kemi burime njerëzore, kemi motivime të reja për inovacion. Ku është pozita e botës islame dhe e umetit islam me këto karakteristika? Ku do të jemi në këtë botë të re që po shfaqet? Ku është pika jonë e ndalimit dhe pika jonë e pranisë? Kjo është shumë e rëndësishme. Kjo është një çështje, për të cilën duhet të mendojë umeti islam. Këto incidente që ndodhin në botën perëndimore, në Evropë, nuk janë normale. Kjo paraqet një ndryshim të madh.

Ne mund të luajmë një rol të rëndësishëm. Ne, umeti islam, ne, vendet islame dhe kombet islame, në botën e re që gradualisht po merr formë, mund të kemi pozitë të lartë, mund të dalim si model, mund të dalim si udhëheqës, por me një kusht. Cili është kushti? Uniteti, mospasja e përçarjes, largimi nga tundimet e armikut, tundimet e Amerikës, tundimet e sionistëve, tundimet e kompanive. Të heqësh qafe tundimet e liga të tyre, të cilat ndonjëherë dëgjohen nga gojët e të brendshmëve, kjo është çështja. Ne shohim se në botën islame, njerëzit nga brenda botës islame përsërisin të njëjtat fjalë si ata, thonë të njëjtat gjëra. Le t’i heqim qafe këto të këqija me bashkim, duke refuzuar ndarjen me kohezionin e brendshëm. Ky është kushti. Nëse mund ta zbatojmë këtë kusht, sigurisht se do të jemi në gjendje ta vendosim umetin islam në një pozitë të lartë në të ardhmen dhe në hartën gjeopolitike të botës.

A është e mundur kjo? Ka disa që në të gjitha çështjet e rëndësishme, qasja e tyre dhe reagimi i tyre i parë është mohimi, mohimi dhe dëshpërimi: “O zotëri! Nuk mund të bëhet, është e kotë”. Ne nuk e pranojmë këtë. Ne themi se kjo është e mundur. Marrëveshja dhe bashkimi ndërmjet kombeve islame është i mundur, por kërkon punë, kërkon veprim. Unë thashë, ne nuk i kemi humbur shpresat nga politikanët dhe sundimtarët e vendeve islame, por shpresa jonë më e madhe është në të veçantat e botës islame, domethënë, te dijetarët fetarë, intelektualët, profesorët e universitetit, te rinia e ndritur, te të urtët, te shkrimtarët, poetët, drejtuesit e shtypit. Shpresa jonë është te këta. Ata duhet të ndiejnë pavarësi, të ndiejnë përgjegjësi, ta ndiejnë detyrën. Kur veçoritë hyjnë në një rrugë, ato lëvizin opinionin publik në atë drejtim. Kur në një vend formohet opinioni publik, politikat e administratës së vendit lëvizin me forcë në atë drejtim, ato janë të pashmangshme. Prandaj, kjo është një gjë e mundur. Kjo është e mundur, por nuk mund të bëhet pa veprim. Pa veprim, asgjë në botë, as arritjet e kësaj bote, as arritjet e Botës Tjetër dhe hyjnore nuk janë të mundura: “…njeriu do të ketë vetëm atë për të cilën ka punuar”.[7] Duhet të përpiqemi, duhet të veprojmë. Nëse veprojmë, gjithçka është e mundur.

Do t’ju tregoj një shembull të vogël. Një shembull i vogël jemi ne, Republika Islamike. Ne qëndruam kundër fuqive të mëdha. Një ditë, kjo botë ishte në duart e dy fuqive të mëdha: Shteteve të Bashkuara dhe ish-Bashkimit Sovjetik. Të dy pushtetet, të cilat ishin të ndryshme në dhjetëra çështje, ranë dakord për një çështje, të kundërshtonin Republikën Islamike. Shtetet e Bashkuara dhe ish-Bashkimi Sovjetik, pavarësisht nga të gjitha dallimet që kishin, ishin të bashkuar për të kundërshtuar Republikën Islamike.

Imam Khomeini (Allahu qoftë i kënaqur me të!) qëndroi përballë tyre, nuk u dorëzua dhe u tha qartë: “As Lindorë, as Perëndimorë”; Jo kjo, jo ajo. U bë. Menduan se nuk do të ishte e mundur, menduan se do ta shkulnin këtë fidan. Sot ky fidan është rritur dhe është bërë një pemë e fuqishme. As mos ta çojnë ndërmend për ta shkulur atë! Qëndruam dhe vazhduam. Sigurisht, është e vështirë. Të gjitha gjërat janë të vështira. Nuk mund të bëhet pa vështirësi. Ata që dorëzohen, e kanë të vështirë. Vështirësia nuk është vetëm në qëndrueshmëri. Dorëzimi është gjithashtu i vështirë, me ndryshimin se, kur njeriu qëndron, vështirësia e tij e çon përpara. Ne kemi vështirësi, por ecim përpara. Ai që dorëzohet, ka vështirësi, tërhiqet dhe nuk përparon. Prandaj, sipas mendimit tonë, është e mundur të punohet, mund të përpiqet, është e mundur të shkohet drejt unitetit të dëshiruar të Islamit dhe Kur’anit në umetin islam, pavarësisht nga të gjitha dallimet dhe kundërshtimet që ekzistojnë.

Disa dallime janë etnike, disa janë racore, disa janë gjuhësore, këto nuk janë të rëndësishme. Sipas mendimit tim, ajo ku duhet të mbështetemi më së shumti sot, është çështja fetare. Nuk duhet të lejojmë që debati shi’it dhe suni, dallimet e mendimeve dhe dallimet fetare, të çojnë në konflikt. Nuk duhet ta lejojmë! Ka gjëra që shkaktojnë konflikt, duhet ta parandalojmë. Duhet ta parandalojmë me çdo mënyrë! E shihni, tani politikanët amerikanë dhe britanikë kanë hyrë në debatin shi’it dhe suni në qarqet e tyre. Kjo është një gjë shumë e rrezikshme. Ata që janë kundër Islamit, nuk janë as me shi’itët e as me sunitët.

Unë një herë thashë “shi’itë anglezë” dhe “suni amerikanë”; disa njerëz menduan se ata propaganduan këtë lloj gënjeshtre që, kur themi shi’itë anglezë, do të thotë një shi’it që jeton në Angli. Jo, shi’itët anglezë mund të jenë në vendin islamik, por frymëzimi është nga Anglia, domethënë shi’it që krijon trazira, suni që krijon trazira. Njëjtë si ISIS-i dhe vehabistët, që bëjnë trazira; Ose si tekfirët, që thonë se ky është jobesimtar, ai është jobesimtar. Emri i tyre është mysliman. Ata mund të ndjekin rregulla individuale islame, por lëvizin në shërbim të armikut.

Ai që krijon mosmarrëveshje, është në shërbim të armikut. Nuk ka rëndësi se në çfarë pozite është, nga cili vend është. Ne e besojmë këtë, ne e besojmë këtë thellësisht. Ne u morëm me ta, që si përkrahës të Shi’izmit zgjuan ndjenjat e vëllezërve suni, u morëm seriozisht. Kjo duhet të përhapet. Duhet të ketë mirëkuptim. Natyrisht, ka ekstremizëm nga të dyja palët. Ka njerëz te shi’itët që janë ekstremistë, qoftë për shkak të besimit të tyre apo çfarëdo qoftë, ashtu si ka edhe suni që janë ekstremistë. Ka ekstremizëm. Ne nuk duhet ta konsiderojmë këtë ekstremizëm të ekstremistëve si arsye për të akuzuar thelbin e fesë. Veprimi ynë ishte i tillë.

Ne i pamë vehabistët që para dyqind vjetëve, kur shkatërruan varret e Imamëve (Paqja qoftë mbi ta!). Ata shkuan në Qerbela dhe e prishën varrin e shenjtë të Zotërisë së dëshmorëve. Ishte një faltore prej druri, e dogjën, vunë zjarr brenda në faltore, bënë kafe, pinë kafe. Kjo ka ndodhur. Ata shkuan në Naxhaf, por nuk mundën të hynin brenda, për shkak të të ndjerit Shejkh Xhaferr Kashif el-Ghata, i cili kishte një forcë dhe mobilizonte studentët dhe të tjerët. Naxhafi kishte një mur. Ata nuk mundën të shkonin në Naxhaf, shkuan në Kufe. Masakruan dhe vranë shumë njerëz në xhaminë e Kufes, që ishin shi’itë.

Kjo nuk bëri që dijetarët shi’itë, të mëdhenjtë shi’itë dhe autoritetet shi’ite të akuzonin sunitë. Jo, ishin ekstremistët ata që e bënë këtë. Në kohën tonë, ISIS-i është njëlloj në Irak, njëlloj në Siri, së fundmi, i njëjti në Afganistan. Nuk kursejnë as shkollat ​​e fëmijëve. E hedhin në erë shkollën e vajzave, shkollën e djemve, bëjnë që familjet të vajtojnë fëmijët e tyre. Ata i bëjnë këto gjëra, por ne nuk i akuzojmë sunitët, në asnjë mënyrë. Këta janë ekstremistët. Kjo anë duhet të jetë e njëjtë. Disa njerëz mund të jenë ekstremë, por nuk duhet të fajësohet komuniteti shi’it për shkak të ekstremizmit të disave. Duhet të punohet në këtë fushë. Dijetarët islamë duhet të punojnë.

Në Palestinë vriten njerëz çdo ditë. Ata vrasin fëmijë të vegjël, vrasin të rinj, vrasin adoleshentë, vrasin të rritur, i çojnë në burg, futin mijëra njerëz në burg, duke i torturuar në mënyrë çnjerëzore. Po ndodh dhe po ndodh para syve tanë. Kështu është në Mianmar, kështu është në vende të tjera. Këto janë të vështira, këto janë të rënda për umetin islam: “…Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju…” Këto e bëjnë Profetin të vuajë. Ju duhet të mendoni dhe të përpiqeni për këto.

Kur’ani i thotë Profetit: Thuaj: “O ithtarët e Librit, ejani të biem në një fjalë të përbashkët mes nesh dhe jush”.[8] Ithtarët e Librit nuk janë as myslimanë, por ne kemi një gjë të përbashkët dhe ajo është monoteizmi, që ekziston në të gjitha fetë. Monoteizmi është baza e të gjitha feve: “se do të adhurojmë vetëm Allahun”.[9]

Profeti e përdor këtë veçori të përbashkët mes Islamit dhe feve të tjera, pra, Kur’ani urdhëron: “ejani të biem në një fjalë të përbashkët mes nesh dhe jush: se do të adhurojmë vetëm Allahun, se nuk do t’i shoqërojmë Atij asgjë (në adhurim) dhe se nuk do ta mbajmë për zot njëri-tjetrin, në vend të Allahut!”[10]

Me jomyslimanët (e thotë kështu)! E pra, ne myslimanët kemi gjithë këto të përbashkëta: një Qabe, një Kible, një Kur’an, një namaz, një Haxh, një adhurim, një profet, dashurinë e Ehli Bejtit në mbarë botën islame. Këto janë tiparet tona të përbashkëta. Nuk duhet t’i kalojmë këto tipare të përbashkëta.

Ne jemi përpjekur deri tani. Ne kemi përdorur gjithçka që kemi mundur në këtë fushë deri tani dhe do ta përdorim edhe në të ardhmen. Ne i kemi mbështetur në çdo mënyrë vëllezërit palestinezë, të cilët janë të gjithë suni. Ne kemi mbështetur politikisht dhe praktikisht dhe do të vazhdojmë t’i mbështesim. Për ne nuk ka rëndësi. E rëndësishme për ne është lëvizja islame dhe sistemi islam. Ky front i rezistencës, që është formuar sot në botën islame, falë Zotit, është i mbështetur nga ne, ne e mbështesim me aq sa mundemi. Çfarëdo pushteti të kemi, do t’i mbështesim, do ta bëjmë përsëri! E kemi bërë edhe më parë.

Shpresojmë se Zoti i Madhëruar të na udhëzojë të gjithëve, të ecim përpara në këtë rrugë dhe të arrijmë ta realizojmë këtë dëshirë të madhe, që ishte dëshira e të mëdhenjve të botës islame dhe është padyshim dëshira e shpirtit të pastër të Profetit të shenjtë të Islamit (Paqja e bekimi i Allahut qoftë mbi të dhe mbi familjen e tij!).

Inshalla realizohet uniteti islam!

Paqja, mëshira dhe bekimet e Allahut qofshin mbi ju!

 

[1] Sure “El-Ahzab”, ajeti 21.

[2] Sure “Et-Teube”, ajeti 127.

[3] Sure “Al Imran”, ajeti 118.

[4] Sure “En-Enfal”, ajeti 46.

[5] “Nehxhul Belaga”, Hytbeja 192.

[6] Po aty.

[7] Sure “En-Nexhm”, ajeti 39.

[8] Sure “Al Imran”, ajeti 64.

[9] Po aty.

[10] Po aty.



Burimi : Khamenei.ir