Ndërkohë që Franca po vjen ngadalë drejt shkaqeve të tragjedisë që i ndodhi popullit të saj, në kërkim të zbulimit të kuptimit të terrorizmit vrastar dhe të paarsyeshëm, kjo është arsyeja që unë shpresoj që do të mbizotërojë, jo më pak ajo do të luhet në fund të fundit në duart e fashizmit.

Ky terror që perëndimi po përballet sot, kjo e keqe që refuzon shenjtërinë e jetës dhe dëshiron vetëm të fusë frikën në mënyrë që një luzmë e saj të mund të qeverisë më mirë dhe të robërojë, është diçka e cila mungon nga çdo vetëdije fetare.

Ideologjia e ISIS-it i ka rrënjët jo në Islam, por në vehabizëm, një transferim fashist i cili ka lindur nga mendja e një pseudo-dijetari, Muhamed ibn Abdul Vahabi, një tiran qëllimi i vetëm i të cilit ishte për të ngritur një perandori të frikës në Arabi, në zemër të Islamit për të përfituar më mirë nga legjitimiteti i tij fetar.

Vehabizmi nuk është asgjë më shumë se një kult, një herezi që i ka rrënjët në gjakderdhje, skllavëri, dhe dhunë - një gjë e neveritshme e mendjes aq revoltuese që ajo mund të krahasohet vetëm në çmendurinë e saj ndaj nazizmit.

E tillë është e keqja që goditi në zemër të Evropës - Islami nuk ishte aspak dhe nuk ka gisht në këtë sulm.

Islami si një besim dhe muslimanët si një popull janë shitur si të huaj, të papajtueshëm edhe për këto vlera që bota perëndimore i mban si më të shtrenjtat. Kjo është e tëra një gënjeshtër, keqkuptim i tërë që e ka bërë terrorin një realitet të fuqishëm. Është fanatizmi dhe etnocentrizmi i cili ndihmoi në krijimin e një hapësire në të cilën terrori mund të zhvillohej. Është ndjenja e fuqive perëndimore e së drejtës dhe përbuzja e bardhë supremaciste e cila ka ushqyer fashizmin ISIS – dhe natyrisht dhe disa miliona dollarë të mirë-vemdosur nga Arabia Saudite dhe Katari.

Fashizmi jo thjesht freskoi jetën; ajo ishte e projektuar. Më keq akoma, ajo ishte ushqyer, mbështetur dhe furnizuar nga mangësitë tona të shumta, paaftësia jonë për të kuptuar se terrori vetëm mund të marrë frymë dhe ushqehet kur shoqëria është e përçarë dhe komunitete të tëra përjashtohen për shkak të besimit të tyre, përkatësisë etnike apo pozitës shoqërore.

Ne të gjithë e kuptojmë shumë mirë se të përballesh me kërcënimin terrorist dhe të ndihmosh miliona njerëz që kanë humbur shtëpitë e tyre, është e mundur vetëm duke kombinuar përpjekjet e të gjithë komunitetit botëror, tha Presidenti rus Vladimir Putin në periferi të një takimi të BRICS në Samiti G20 në Antalia.

Uniteti është me të vërtetë çelësi për të mposhtur terrorin! A izolimi, as tregimi me gisht, islamofobia, 'Arabofobia' ose ndonjë formë tjetër e ksenofobisë.

Terrori është një e keqe që është frikë universale. Pse mendoni se refugjatët e luftës rrezikuan jetën e tyre për të arritur Evropën? A mendoni se Evropa është aq e madhe që qindra mijëra do të rrezikonin çdo gjë dhe të humbisnin çdo gjë për kënaqësinë duke ecur në rrugët e kryeqyteteve perëndimore dhe për të gëzuar privilegjet e qytetërimit perëndimor? Etnocentrizmi mendon ndonjë?

Më lejoni t'ju them se pse refugjatët u larguan nga shtëpitë e tyre. ‘Këtë frikë ne të gjithë e ndjemë kur Parisi u sulmua, këtë ndjenjë e tmerri ne kolektivisht e përjetuam në idenë që njerëzit tanë të dashur mund të përballen me tytën e një arme’, janë pikërisht këto pse kaq shumë kanë ikur në Lindjen e Mesme. Para se të caktoni fajin për ata që janë më të prekshmit, të cilët nuk janë muslimanë nga rruga; le të kujtojmë se është tmerri i ISIS që ata po i arratisen.

Si pasionet vazhdojnë të nxisin politikanët, duke i shtyre fjalët në gojën e tyre - deklaratat e mëdha të hakmarrjes dhe të zemërimit të papajtueshëm, unë do t’iu kërkoja ju të ndaleni dhe të mendoni mbi axhendën e të cilit shërbejnë veprime të tilla.

Pse Parisi dhe pse tani? Këto janë pyetjet që ne duhet t’i përgjigjemi. Nëse ne nuk e bëjmë - dhe unë me të vërtetë shpresoj se kjo nuk do të ndodhë, atëherë radikalët do të na kenë mashtruar me të vërtetë; duke na detyruar, të gjithë ne, që të angazhohemi sipas rregullave të tyre dhe brenda logjikës së tyre.

Franca është shtëpia e bashkësisë më e madhe muslimane në Evropë; që komuniteti në mënyrë të pamohueshme dhe më të dukshme ka vuajtur nën breza ultra-laicitetin e Republikës Franceze. Të izoluar dhe të veçuar nga shoqëria, muslimanët francezë janë ndjerë prej kohësh si të huaj në atdheun e tyre, viktimat e pajustifikuar të epokës post-koloniale. Islami do të doja të theksoj nuk është një kombësi dhe të qenit musliman nuk është as një ngjyrë, as etni.

Është kjo ndjenjë e të qënit i përjashtuar, ky zemërim kundër njerëzve të bardhë dhe gjendjes socio-ekonomike që kanë, më shpesh nuk kanë, që i shtyn të rinjtë në krahët e radikalizmit. Në këtë shënim unë do të doja të theksoj se shumë të tillë radikalët nuk janë rekrutët, por si Presidenti Putin dikur përmendi mercenarët e blerë besnikëria e vërtetë e të cilëve janë paratë.

Le të mos e shikojmë terrorin si vetëm një përbindësh ideologjik. Shumë sipërmarrës kapitalistë kanë njohur përfitimin e ushtrive të tilla ... Por kjo është e drejta e çmendur!

Ka një tjetër dimension për sulmin në Paris që duhet të merret parasysh në qoftë se ne duam të marrim një foto të plotë, dhe kjo është koha. Pse tani?

Sulmi i Parisit erdhi në vazhdën e një sërë sulmesh kundër atyre forcave të cilat kanë kundërshtuar më ashpër përparimet e ISIS-t në Siri, ku mbetet fronti kryesor i kësaj lufte kundër terrorizmit. Në harkun e pak javëve, radikalët sulmuan Libanin dhe bastionin e presidentit Bashar al-Asad në Latakia.

Në çdo rast ISIS-i kërkoi në mënyrë të qartë të dëmtojë vendosmërinë e atyre që janë më të angazhuar për shkatërrimin e tij.

Mjaft interesante, armiqtë e përcaktuar të ISIS-it gjithashtu ndodh që të jenë ato forca politike që Uashingtoni nuk do të ketë dyshime për t’i parë të tërhequr . Shtëpia e Bardhë nuk ka bërë me të vërtetë asnjë sekret për antipatinë e saj drejt presidencës së presidentit Bashar al-Assad dhe zyrtarët e SHBA-së nuk janë tifozë të mëdhenj pikërisht të Hezbollahut - edhe në qoftë se përpjekjet e tyre janë kryer për kundërshtimin e përparimeve terroriste.

Tani, kjo nuk do të thotë se ISIS dhe Uashingtoni janë në shtrat së bashku, por që politika shpesh nënkupton një mbivendosje të axhendave. Dhe kështu para se të hidhemi në përfundim ne gjithmonë duhet të vlerësojmë me kujdes lojën e të cilëve ne jemi duke luajtur.

A mund të jetë e mundur që sulmi i Parisit, erdhi për të përzënë qendrën e vëmendjes larg nga Lindja e Mesme, për të përzënë tregimin e frikës më tej, dhe në këtë mënyrë të vritet kjo retorikë e rezistencës së bashkuar e Rusisë dhe Iranit?

Në fund të fundit një pyetje duhet të mbetet: si mundemi  ta parandalojmë një tjetër sulm në Paris?

Unë do ta ofroj këtë me anë të një përgjigjie: le të mos luftojmë ne shprehjet e terrorit, por ideologjinë e saj - dhe kjo përfshin të kërkosh pikërisht në vetë paragjykimet tona dhe të njohësh se i kërkon të dyja për të sfiduar fashizmin.

Dhe në qoftë se ne duam të ngrejmë një aleancë të madhe kundër terrorit le të kërkojmë që të gjithë partnerët tanë politikë, brenda dhe jashtë vendit në mënyrë efikase të shikojnë fajet dhe dështimet e tyre, për mos ushqyer flakën e fashizmit, por për ta shuar atë - së bashku!

Përshtati Gazeta Impakt