Hyrje

Si fillim lërmëni t’iu bëj të ditur, njohjen e figurës së shquar, të profesorit jemenas, Doktor Isam Imadit. Ky i fundit lindi në vitin 1968, në Republikën Arabe të Jemenit. Profesor Doktor Isam Imadi, gjatë epokës së kryerjes, së studimeve të larta, në një nga universitetët fetarë, të ideologjisë uehhabiste, në Mbretërinë e Arabisë Saudite, nën ndikimin e mësimeve të dijetarëve uehhabistë, me në krye Ibn Bazin, u shndërrua dhe ai në një dijetar uehhabist. Megjithatë vlen për t’u përmendur fakti, se pas kontaktit dhe njohjes së parë, me doktrinën dhe shkollën juridike shiite, ai ndërroi menjëherë mendim dhe u bë një besimtar dhe një dijetar i kësaj doktrine.

Sërish Profesor Doktor Isam Imadi, i cili në ditët tona ka kryer tanimë, studimet pasuniversitare, është një anëtar i katedrës së mësimdhënies, për studentët e doktoraturës, në Universitetin Islam, në kryeqytetin fetar iranian të Kumit. Për më tepër Doktor Isam Imadi, është një analist dhe vërtetues i njohur i, cili ka analizuar, përmbledhur, shkruar dhe vërtetuar, shumë vepra të rëndësishme, të dijetarëve më të mëdhenj të fesë së lartë dhe të nderuar islame.

 

Pyetja e Gjashtëdhjetëenjëtë: Uehhabistët kërkojnë nënçmimin e postit të Fatime Lules (p.m.t.).

Isam Imadi: Me emrin e Allahut, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Përshëndetja dhe paqja, qofshin mbi të dërguarin e Allahut (p.q.m.t.) dhe mbi Familjen e tij të Pastër. Në programin e ditës së sotme, kam dëshirë që t’iu rrëfej një të vërtetë. Dua të them se e mbaj mend shumë mirë, se në ditët kur ishim nxënës, në institutët e ideologjisë uehhabiste, kemi rastisur në një nga mendimet më të çuditshme, gjatë programit mësimor uehhabist.

Këtu bëj fjalë për mendimin, se Nëna e Besimtarëve, Aishe Bint Ebi Bekri, zotëronte postin më të lartë, në mesin e grave muslimane. Ne ashtu siç kishim mësuar për Fatimenë (p.m.t.), në të njëjtën mënyrë, kishim mësuar dhe për Aishenë. Unë së bashku me shokët e tjerë, të cilët mësonim në programin mësimor uehhabist, ishim në dijeni të faktit se Aisheja kishte thënë: “Fatimeja (p.m.t.) është zonja e grave të botës”, e megjithatë vijonim që t’i vlerësonim njëlloj, që të dyja këto dy personalitete. Vallë a mund të jetë e drejtë kjo?!

Ndonëse ne e dinim mirë faktin, se kur vetë Aisheja është shprehur: “Fatimeja (p.m.t.) është zonja e grave të botës”, gjithsesi ne vijonim në dhënien përparësi të Aishesë me shumë se sa Fatime Lules (p.m.t.). Gjithashtu gjatë zhvillimit të konferencave, në të cilat merrnim pjesë, së bashku me dijetarët uehhabistë, ne u shpjegonim shoqërive që nuk ishin muslimane, jetën e nënës sonë Aishesë si “modeli i gruas muslimane”.

Unë nuk dua që të krijohet përshtypja e gabuar, se ne duhet të lëmë mënjanë Aishenë, por a nuk është më mirë, që edhe ne të nxjerrim në plan të parë Fatimenë (p.m.t.), të cilën e ka nxjerrë si pararojën e grave vetë Allahu i Lartmadhëruar?!

Për më tepër, kumtoj se nëna e besimtarëve, Aisheja citon se ka dëgjuar të dërguarin e Allahut (p.q.m.t.) duke thënë: “Katër janë gratë më të mira të kësaj bote: “Merjeme Bint Imrani, Asije Bint Muzahimi, Hadixhe Bint Huejlidi dhe Fatime Bint Muhammedi””. Tani natyrshëm lind pyetja: “Në një kohë kur këta katër gra, janë përzgjedhur nga Allahu i Lavdëruar, atëherë përse ne dalim kundër kësaj?!” Sipas mendimit tim kjo çështje, është njëra nga çështjet më të rëndësishme, mbi të cilën vëllezërit e mi uehhabistë duhet të kthjelohen mirë.

 

Pyetja e Gjashtëdhjetëedytë: Nëse doktrina xhaferite nuk është një doktrinë e Ehli Bejtit atëherë ku gjendet kjo doktrinë?!

Isam Imadi: I ndjeri Imam Muhammed Ebu Zehraja, i cili ka shkruar një vepër mbi Imam Xhafer Sadikun (p.m.t.), duke çelur kështu siparin, për sa i përket kësaj lëmie, ka sjellur në rend të ditës, një çështje të një rëndësie parësore. Shpalos se çështja e përmendur nga ky imam, personalisht për mua si një kërkues, i cili hulumton të vërtetën, mbi Familjen e Pastër të Muhammedit (p.q.m.t.) dhe ideologjinë uehhabiste, është një çështje jashtëzakonisht e rëndësishme.

Më kujtohet si sot, kur ishim duke mësuar, në institutët uehhabistë, se kishim përvetësuar mendimin e shtrembër të Ibn Tejmijjes, i cili është si më poshtë: “Asnjë njeri nuk ka mësuar asgjë, nga familja e Muhammedit (p.q.m.t.), sepse familja e të dërguarit të Allahut (p.q.m.t.) nuk zotëron dije!” Ajo që dua të them, është se në ditët kur mësoja në institutët uehhabistë, unë isha i bindur dhe i besoja plotësisht këtij mendimi.

Sipas mendimit tim, duke u mbështetur në aludimin e lartpërmendur, se familja e të dërguarit të Allahut (p.q.m.t.), nuk zotëronte dije, unë nuk e ndiqja udhën e Ehli Bejtit. Krahas këtij aludimi, Imam Muhammed Ebu Zehraja ngren pyetjet: “Vallë a është e arsyeshme, që një shtet të mallkojë Imam Aliun (p.m.t.), të masakrojë Imam Husejnin (p.m.t.), bijtë e Imam Hasanit (p.m.t.) dhe Imam Husejnit (p.m.t.), në epokën e udhëheqjes së bijve të Umejjes dhe Abbasit?!” “Vallë a është e logjikshme, që shtetet ose perandoritë e bijve të Umejjes dhe të Abbasit, të lejonin masakrimin, e familjes së Muhammedit (p.q.m.t.), e cila kishte organizuar doktrinën e Ehli Bejtit, për bashkësinë muslimane?!”

Më tej imami sunnit Muhammed Ebu Zehraja shton: “Nëse ne hetojmë doktrinën xhaferite, e cila ndryshe njihet edhe si doktrina e Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.), atëherë ata do të na shtrojnë këto pyetje: “Atëherë ku është doktrina e vërtetë e Ehli Bejtit?!” “Vallë si është e mundur, qëFamilja e Pastër e Muhammedit (p.q.m.t.), së cilës mbarë muslimanët e botës, u kushtojnë rëndësi të madhe dhe janë të urdhëruar që t’u dërgojnë përshëndetje kur falin namaz, të mos zotëruaka dituri?!”

Madje Imam Muhammed Ebu Zehraja, shton më tej duke cituar, se në njërën anë ndodhen shtetet të cilët kanë malkuar Ehli Bejtin dhe kanë penguar përmendjen e fjalëve të Ehli Bejtit, ndërsa në anën tjetër ndodhet vetëm doktrina xhaferite, e cila ka ardhur pas Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.) dhe është kristalizuar si fjalët e Ehli Bejtit. Ndërsa ne me hetimin tonë i dolëm kundër kësaj doktrine. Ja pra këtu gabuam”.

Nëse ne këmbëngulim, duke pretenduar se doktrina xhaferite, nuk është doktrina e Familjes së Pastër të Muhammedit (p.q.m.t.), atëherë na lind detyra, që ne t’u paraqisim njerëzve, doktrinën e vërtetë të Ehli Bejtit. Si rrjedhojë nënvizoj faktin, se Ibn Tejmijje dhe ndjekësit e tij kanë gabuar rëndë.

 

Pyetja e Gjashtëdhjetëetretë: Doktina  e Ehli Bejtit, ose e Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.), është pjesë përbërëse e doktrinës xhaferite.

Isam Imadi: Sërish dua t’iu shpjegoj, se në ditët kur isha një nxënës uehhabist, sistemi arsimor i cili zbaton mënyrën uehhabiste, na kishte mësuar se doktrina e Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.), nuk ishte diçka tjetër, por vetëm se një besim i kotë, ndërsa vetë themeluesi i saj Imam Xhafer Sadiku (p.m.t.) ishte një gënjeshtar (Unë kërkoj mbrojtje nga Allahu nga kjo shpifje).

Megjithatë ishte pikërisht Imam Ebu Zehraja, ai i cili na shpëtoi nga këto dyshime. Në veprën e tj me titull: “Imam Xhafer Sadiku”, Imam Ebu Zehraja, na tërheq vëmendjen me këto fjalë madhështore: “Ne iu adresohemi burimeve shafiite, kur duam të dimë se cili ishte ai, që sendërtoi doktrinën e Imam Shafiiut. Sërish ne iu drejtohemi veprave malikite, kur duam të hulumtojmë për cilësitë, e doktrinës së Imam Malikut. Në të njëjtën mënyrë, ne shfletojmë librat hanbelitë, në rast se duam që të mësojmë, doktrinën e Imam Ahmed Ibn Hnbelit. Rishtas ne shkojmë dhe lexojmë burimet uehhabiste, kur kemi dëshirë që të mësojmë ideologjinë uehhabiste, të Muhammed Ibn Abduluehhabit. Por vallë përse ne nuk shqyrtojmë burimet xhaferite, kur duam që të studiojmë, doktrinën e Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.)?!”

Imami sunnit Ebu Zehraja vijon: “Por në rast se ne themi, se themeluesi i doktrinës xhaferite, përkatësisht Imam Xhafer Sadiku (p.m.t.) ishte një gënjeshtar(Unë kërkoj mbrojtje nga Allahu nga kjo shpifje), atëherë duke zbatuar të njëjtën mënyrë, ne duhet që të përgënjeshtrojmë edhe themeluesin e doktrinës shafiite, pikërisht Imam Shafiiun. Shprehemi kështu sepse doktrina xhaferite është përcjellur, me anë të hadithëve an’ane (nga-nga) nga Imam Xhafer Sadiku (p.m.t.), në të njëjtën mënyrë siç është përcjellur dhe doktrina shafiite nga Imam Shafiiu. Nëse ne kemi për qëllim, shtjellimin e mënyrës së përcjelljes së doktrinës së Imam Xhafer Sadikut (p.m.t.), atëherë ne si rrjedhojë vetvetiu kemi nxirë dhe dokrinat e tjera”.

Në këtë pikë unë kërkoj, që të meditohet seriozisht, mbi këto fjalë kuptimplota të Imam Muhammed Ebu Zehrasë.

 

Pyetja e Gjashtëdhjetëekatërt: Vallë përse doktrina e Imam Aliut (p.m.t.) është përcjellur nga farefisi i tij?!

Isam Imadi: Lërmëni t’iu shpalos, se si një çështje e rëndësishme, ishte bërë rendi i ditës në mesin e dijetarëve në institutët uehhabistë. Kjo çështje kishte të bënte me zbulimin e arsyes, se përse vallë doktrina e Imam Aliut (p.m.t.), është përcjellur vetëm nga të bijtë e Imam Aliut (p.mt.). Unë mendoj se kjo është një mënyrë, e cila u shërben ngjalljes së dyshimeve. E them këtë sepse në burimet xhaferite, janë përcjellur hadithë edhe nga një mori bashkëkohësish të Muhammedit (p.q.m.t.), krahas Imam Aliut (p.m.t.) dhe të bijve të tij. Këtu më duhet të sqaroj faktin se Imam Xhafer Sadiku (p.m.t.), ose Imam Muhammed Bakiri (p.m.t.), kanë përcjellur shumicën e hadithëve të thënë nga Imam Aliu (p.m.t.), sepse kulturën e Imam Aliut (p.m.t.), e kishte mbledhur dhe kultivuar pikërisht farefisi i tij.

Në këtë pikë kyçe, më duhet të rrëfej se unë, kam mbetur i mahnitur, nga mendimi i imamit sunnit egjiptian Muhammed Ebu Zehrasë. Ky i fundit citon: “Bijtë e bashkëkohësve të Muhammedit (p.q.m.t.), nuk kishin nevojë, që të mblidhnin mendimet e etërve të tyre, sepse qeveria emeuite, urdhëronte dijetarët dhe personalitetet e mëdha të shoqërisë, që të mblidheshin rreth udhëzimeve të tyre dhe rreth udhëzimeve të dijetarëve të tyre. Për ta ilustruar më mirë këtë shembull, themi se kur Imam Buhariu hyri në Bagdad, sulltani abbasit urdhëroi që ai të shkonte dhe të qëndronte pranë tij. Në të njëjtën mënyrë, kur Imam Maliku erdhi në Medinën e Ndriçuar, sulltani abbasit dha urdhër, që për sa kohë që ai do të qëndronte aty të mos jepte anjë miratim”.

Kurse në anën tjetër, na shfaqet një tablo të zymtë, sepse të bijtë e Imam Aliut (p.m.t.) u masakruan, shteti emeuit e malkoi atë, kurse shteti abbasit synoi shfarosjen e farefisit të tij! Por më e dhimbshmja është, se të tërë këto krime, u pranuan si të natyshme. Për më tepër Imam Aliu (p.m.t.) dhe Imam Hsuejni (p.m.t.), u vranë së bashku me të bijtë e tyre, Imam Bakiri (p.m.t.) u dëbua dhe u torturua dhe në të njëjtën mënyrë edhe Imam Xhafer Sadiku (p.m.t.) u persekutua gjatë tërë jetës së tij!

Përballë kësaj gjendjeje të mjerë, njeriu është i detyruar, që si fillim t’ua shpjegojë këtë kulturë të bijve të tij. Vallë sa e pranueshme është për arsyen, aludimi se në një kohë kur Imam Aliu (p.m.t.), kishte nëntë bijë duke filluar me Imam Hasanin (p.m.t.) dhe Imam Husejnin (p.m.t.) dhe duke vijuar me Imam Bakirin (p.m.t.) dhe Imam Xhafer Sadikun (p.m.t.), të cilët rrjedhin nga farefisi i tij, të krijohet përshtypja e gabuar, se ai i paska lënë vetëm si miqtë e tij, ashtu edhe të bijtë e tij?!

 

Pyetja e Gjashtëdhjetëepestë: Vallë si është e mundur që Thakifeja, i strehoi të tërë bashkëkohësit e Muhammedit (p.m.t.)

Isam Imadi: Pohoj ne na kanë mashtruar edhe për sa i përket çështjes së Thakifesë. Ideologjia uehhabiste, na e ilustroi Thakifenë, si një ndërtesë të madhe, të ngjashme me Shtëpinë e Bardhë, në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Madje kjo ideologji na e pasqyroi gjendjen, sikur në atë epokë, ishte i pranishëm interneti, të tërë bashkëkohësit e Muhammedit (p.q.m.t.) përdornin celularët, komunikonin me lehtësi në rrjetet shoqërore, u organizuan sa hap e mbyll sytë dhe i dhanë zotimin, prijësit të parë të bashkësisë muslimane.

Nëse do të shohim të vërtetën, pohojmë se Thakifeja ishte një dhomë e vogël, e cila nuk mbante më shumë se sa disa vetë. Megjithatë sipas uehhabistëve, një pjesë e madhe e bashkëkohësve të të dërguarit të Allahut (p.q.m.t.), pas ndërrimit jetë të këtij të fundit, u mlodhën në këtë dhomë dhe i dhanë zotimin, priijësit të parë të bashkësisë muslimane. Nënvizoj se ky është një mashtrim që ka për qëllim fshehjen e së vërtetave!

Shumica e bashkëkohësve të Muhammedit (p.q.m.t.) gjendej jashtë Medinës dhe për më tepër pjesa më e madhe e tyre merrej me bujqësi. Themi se ishte e pamundur për këta të fundit, që të mblidheshin së bashku, brenda një kohe të shkurtër, në një epokë kur nuk kishin mundësinë, e përdorimit të celularit dhe të internetit. Madje disa bashkëkohës të Muhammedit (p.q.m.t.), e kishin mësuar lajmin e ndërrimit jetë të tij, vetëm pas kalimit të disa viteve!

Atëherë theksoj se kjo broçkulla e Thakifesë, ishte vetëm një mashtrim dredharak. Kjo është një lloj provokimi dhe një terror ndaj mendimit. Vallë çfarë duhet të kuptojmë ne me fjalitë: “Të tërë bashkëkohësit e Muhammdit (p.q.m.t.) u mblodhën në Thakife?!” “Vallë sa njerëz kishte në Thakife?!” “Katër, pesë ose gjashtë?!”

Si rrjedhojë, citoj se kjo është një gojëdhënë për bashkëkohësit e Muhammedit (p.q.m.t.), e cila mbështetet në dobi të një mendimit të cakuar dhe kështu në Thakife, as që bëhet fjalë për arritjen e një njëzëshmërie në mesin e tyre. Këtë e them sepse numri i bashkëkohësve të Muhammedit (p.q.m.t.), ishte më tepër se njëqindmijë, ndërsa Thakifeja ishte thjesht një dhomë e vogël. Por edhe nëse e perceptojmë atë, në formën e një dhomë të madhe, vallë a mund të strehojë një dhomë me mijra njerëz brenda saj?!

Por le të shkojmë edhe përtej këtyre analizave konkrete. Tani ngrihet pyetja: “Vallë a kishte televizor në epokën e të dërguarit të Allahut (p.q.m.t.), që të bënte të mundur lajmërimin se i dërguari i Allahut (p.q.m.t.) kishte ndërruar jetë?!” Ne si muslimanë edhe sot e kësaj dite, ende nuk e dimë me saktësi, se sa ishte data e ndërrimit jetë, të të dërguarit të Allahut (p.q.m.t.), sepse ka mendime të ndryshme mbi këtë çështje. Duke u mbështetur në faktet e mësipërme, përsëris se thënia se bashkëkohësit e Muhammedit (p.q.m.t.), arritën në një njëzëshmëri në Thakife, nuk është diçka tjetër vetëm, se një broçkull dhe një mashtrim.

Burimi : Medya Şafak