Shumë prej nesh kemi filluar të besojmë se ideja e çlirimit të Palestinës ose këmbëngulja përballë Sionizmit është një bagazh politik tepër i rëndë i mbetur nga vitet pesëdhjetë dhe gjashtëdhjetë. Shumë prej nesh tani besojmë se këto janë slogane, e ndoshta poezi, dhe nuk u përgjigjen efektivisht pyetjeve të vështira që shtron realiteti aktual politik. Megjithatë, një analizë e kujdesshme e konceptit të qëndrueshmërisë, këmbënguljes dhe durimit mund të dëshmojë se kjo mund të jetë një strategji efektive, madje e domosdoshme, në arritjen e synimeve tona politike në shekullin e ardhshëm.

Ky përfundim lind nga trajtimi i ftohtë, i mprehtë dhe objektiv i rolit të luajtur nga qëndrueshmëria (rezistenca, ngulmi, vendosmëria, këmbëngulja, durimi; të gjitha u përdorën si ekuivalent i fjalës sumûd; Medya Şafak) në fitoret e luftërave.

Strategjia ushtarake konvencionale në luftërat e Napoleonit dhe për disa dekada pas saj, kërkonte së pari bombardimin masiv të linjave të armikut me zjarr artilerie, e më pas, avancimin në valë sulmesh të koordinuara për të përfunduar çdo depozitim të mbetur të rezistencës së armikut me pushkë dhe bajoneta.

Me ardhjen e linjës së montimit në industri dhe shpikjen e mitralozëve që mund të gjuanin shumë fishekë, njësitë e vogla të rezistencës së armikut që mbijetuan pas bombardimeve të rënda ishin në gjendje të kositnin trupat që avanconin në grupe. Kjo do të thoshte se avantazhi kalonte nga sulmi në mbrojtje. Për këtë arsye, Lufta e Parë Botërore ishte një luftë ngërçi. Mbrojtësit të cilët sulmuan, duke menduar se po i jepnin një mësim armikut, e gjetën veten duke marr një mësim të ngjashëm si viktima të zjarrit brutal të mitralozit.

Ndërsa industria civile u bë më intensive, gjermanët e zgjidhën këtë problem në Luftën e Dytë Botërore duke futur tanke në fushën e betejës dhe duke zhvilluar konceptin e Blitzkrieg (Lufta e Rrufesë). Në strategjinë Blitzkrieg, bombardimet intensive, si në luftërat e Napoleonit, përqendroheshin në një pjesë të vogël të një linje mbrojtëse të fortifikuar mirë (siç është linja e famshme Magineaux), e më pas tankët e shtypnin këtë pjesë. Më pas, trupat e këmbësorisë mund të marshonin të sigurta pas këtyre fortifikimeve të lëvizshme të çelikut, të mbrojtura nga zjarri i mitralozëve të armikut. Pasi të arrihej ky depërtim i parë, trupat në pjesë të tjera të vijës mbrojtëse do të rrethoheshin dhe nuk do të kishin zgjidhje tjetër veçse të negocionin për t'u dorëzuar. Rënia e linjave të tyre mbrojtëse në dukje të padepërtueshme, do të bënte që ushtarët e armikut të arrinin në përfundimin se mënyra më e mençur e veprimit do të ishte ruajtja e jetës së tyre duke ikur ose hequr dorë.

Të parët të cilët thyen efektivitetin e Blitzkrieg-ut gjerman (Lufta e Rrufesë) si një armë strategjike në Luftën e Dytë Botërore ishin sovjetikët. Pasi u arrit depërtimi fillestar i linjave sovjetike - gjë që është gjithmonë e lehtë kur përqendroni forca kaq të mëdha në një pjesë të kufizuar të linjës së gjatë mbrojtëse - komandantët sovjetikë urdhëruan të gjitha njësitë e Ushtrisë së Kuqe në seksione të tjera të linjës mbrojtëse të mbanin pozicionet e tyre në të gjitha situatat - qofshin të rrethuara apo jo, të paprekura ose të goditura, me ose pa furnizime. REZISTENCË deri në luftëtarin e fundit, pavarësisht se çfarë ndodh në vende tjera. Nuk ka asnjë dorëzim, asnjë negociatë, asnjë tërheqje në asnjë rrethanë. Vetëm vazhdoni të luftoni prapa linjave tuaja në mënyrë që ata të mund të bëhen baza për një kundërsulm të ardhshëm, ose të paktën të parandalojnë gjermanët të përparojnë më tej duke hapur boshllëqe diku tjetër. Rezistenca legjendare në Stalingrad ishte produkt i kësaj zgjedhjeje racionale.

Por, kjo strategji nuk konsiderohej ushtarake konvencionale në atë kohë. Vazhdimi i luftimit pasi linja dhe plani juaj i përgjithshëm i mbrojtjes ishte shembur për shkak të Blitzkrieg ose rrethimit, u konsiderua nga strategët ushtarakë të asaj kohe në rastin më të mirë, si sentimentale, fatale dhe një manifestim kokëfortë i arrogancës.  Por sovjetikët e quajtën KËNBËNGULJE. Megjithëse mund t'i tingëllojë bukur një veshi palestinez, kjo nuk është një poezi apo një slogan.

Këmbëngulja dhe ngulmi SHËRBYEN si një mbrojtje strategjike efektive dhe konkrete kundër Blitzkrieg. Sigurisht, Bashkimi Sovjetik kishte zhvilluar edhe RPG-në, një raketë e lehtë antitank e cila mund të mbahej dhe lëshohej mbi shpatullat e një këmbësorie të vetme.

Në fakt, kjo vendosmëri funksionoi aq mirë saqë më vonë gjermanët adoptuan të njëjtën metodë kundër sulmit të trupave amerikane dhe sovjetike. Nuk do të ndalem këtu se si u tejkalua vendosmëria gjermane dhe si u pagua aleatëve në këtë proces. Sepse në fund të fundit, nëse ka vullnet, ka edhe rrugë.

Ajo që është e rëndësishme për ne këtu dhe tani është të dimë se Blitzkrieg është ende edhe sot e kësaj dite metoda kryesore "izraelite" e sulmit, me përjashtim të ndryshimit që avionët përdoreshin së bashku me artilerinë moderne në sulmet paraprake. Unë besoj se ushtria "izraelite" mund të arrijë në Marok me një Blitzkrieg nën mbrojtje ajrore [Shumë ujë ka rrjedhur nën urë. Ushtria e regjimit sionist nuk mundi të kapërcejë as fshatin Bint Jubeil, i mbrojtur nga Hezbollahu në Luftën 33-ditore në 2006; Medya Şafak] por kjo nuk do të thotë humbje politike apo ushtarake për ne. Sigurisht, nëse nuk heqim dorë nga zgjedhja jonë racionale e vendosmërisë kundër "Izraelit", siç kemi bërë në shumë luftëra të mëparshme. Ju lutemi mos harroni se zbatimet politike të kësaj mënyre të të menduarit janë të pafundme.

Po ashtu, mos harroni edhe se struktura e RPG-së është shumë e thjeshtë për t'u bërë. Aq shumë sa që Organizata për Çlirimin e Plestinës prodhonte vetë lëshuesin (jo kokën e raketës) në vitet e  shtatëdhjeta. Sot raketat SAM7 dhe Stinger janë të barabarta me RPG - të në ajër. Mos harroni Po ashtu se Bejruti në verën e vitit 1982 ishte shembulli kryesor i vendosmërisë QË FUNKSIONOI. KUR JEMI TË VULLNETSHËM PËR TË LUFTUAR, NE DO TË GJEJMË EDHE MËNYRËN PËR SUKSES, ashtu siç bëmë në Libanin Jugor ose në Gaza gjatë Intifadës.