Kemi qenë dëshmitarë të një vallëzimi të tmerrshë ku elitat perëndimore festojnë fitoret e tyre edhe në vende që në të vërtetë nuk i kanë fituar. Pra, çfarë po festojnë? E thjeshtë: Ata po festojnë, siç bëjnë gjithmonë, se çfarë do të bëjnë më pas. Merrni me mend se çfarë është? Luftë. Ose më saktë, lufta e njohur si "Plani i Paqes me 20 Pika", ku është shkruar e zezë mbi të bardhë se Palestina do të bëhet një vendpushim me pesë yje për luksin e Perëndimit dhe, natyrisht, të Izraelit të paprekshëm dhe të shenjtë, ndërsa Zoti i tyre e premton këtë tokë me koston e gjakut të të gjithë banorëve të saj legjitimë. Premisat negative nuk mund të çojnë në një rezultat pozitiv. Nëse marrëveshjet janë respektuar deri më tani, çfarë mund të na bindë se marrëveshja do të qëndrojë këtë herë, në mungesë të të dhënave objektivisht pozitive? A nuk është vërtet e qartë se objektivi kryesor i këtij operacioni është t'i japë një goditje të fuqishme Palestinës dhe Boshtit të Rezistencës?

Le të mos e mashtrojmë veten.

Nëse në vitin 2025 ka ende njerëz që i besojnë Shteteve të Bashkuara dhe shpresojnë që prej tyre të vijnë gjëra të mira, atëherë ka shumë punë për t’u bërë.

Le të mos e mashtrojmë veten: Çfarë të mire mund të vijë nga një vend i themeluar nga kriminelë të cilët, të refuzuar nga atdheu i tyre, kolonizuan brutalisht një tokë që nuk ishte e tyre, e transformuan atë në një vend të mbushur me dhunë, abuzim, korrupsion, sektet më të këqija dhe imoralitet, dhe filluan të eksportonin modelin e tyre në pjesën tjetër të botës përmes luftërave sa herë që mundeshin?

Si mund të besojmë se Shtetet e Bashkuara do të paraqesin një plan paqeje për Palestinën dhe Lindjen e Mesme?

Le të përpiqemi të mendojmë logjikisht dhe racionalisht, përtej atmosferës polemike.

Fakti i parë që mund të supozojmë objektivisht është se në Palestinë nuk janë respektuar marrëveshje paqeje ose armëpushimi; në masën që janë nënshkruar më shumë se pesëmbëdhjetë marrëveshje që nga viti 1929, një ose dy janë të pamjaftueshme dhe konflikti rikthehet vazhdimisht. Kjo tregon se konflikti nuk mund të zgjidhet përmes ndërhyrjeve rregullatore ndërkombëtare, sepse luftërat, qoftë se ju pëlqejnë apo jo, tejkalojnë ligjin.

Në këtë kontekst, edhe për ata që nuk janë të njohur me të drejtën ndërkombëtare, tani është e qartë se e drejta ndërkombëtare është përkulur vazhdimisht në interesat dhe favoret e atyre që janë në pushtet, është manipuluar sipas nevojës, si në aspektin e zbatimit ashtu edhe të interpretimit të saj, në dëm të më të dobëtve. E drejta ndërkombëtare nuk garanton asgjë dhe nuk mbron asgjë. Akte shtypjeje janë kryer në emër të së drejtës ndërkombëtare dhe falë së drejtës ndërkombëtare, edhe ekzistenca ose mosekzistenca e një gjenocidi të plotë, të deklaruar dhe të konfirmuar është vënë në pikëpyetje dhe është vënë në votim; sikur vdekja e mijëra njerëzve të ishte çështje demokracie dhe jo një fakt, sikur të ishte një krim kundër njerëzimit që ishte i dukshëm dhe pranohej ashtu siç ishte.

Nuk do të ketë “Amerika First”!

Së treti, madhështia e kësaj marrëveshjeje paqeje, ashtu si madhështia e vetë masakrës, është ajo që e bën atë kaq të fuqishme dhe bindëse. Tragjedia pati jehonë falë mediave sociale dhe të gjitha mediat, në unison, transmetuan tmerrin, duke e kthyer atë në argëtim. Pasi mbaroi injeksioni i përditshëm i obscenitetit, diçka po aq madhështore ishte e nevojshme dhe, meqenëse historitë me funde të lumtura tërheqin më shumë shikues sesa ato me funde të trishtueshme, “paqja” - një fjalë në të cilën Perëndimi shkëlqen në investimin e burimeve - u inskenua.

Absolutisht të gjithë, përveç palestinezëve, u ftuan në tryezën e paqes. Ata që ishin të përfshirë drejtpërdrejt u konsideruan të padenjë nga klika perëndimore. Vetëm kjo duhet të na bëjë të reflektojmë thellë mbi atë që po ndodhte vërtet, jo mbi atë që media donte që ne të shihnim.

Donald Trump është showman i situatës. Në fund, me një strategji të shkëlqyer, presidenti amerikan arriti të rifitonte reputacionin e tij në sytë e miliona njerëzve dhe në fund të fundit doli si një hero ose shenjtor. Pra, ata harruan se ai, së bashku me qeverinë dhe vendin e tij, është sponsori kryesor i gjenocidit palestinez dhe luftërave e krimeve të panumërta të tjera (Z. President, a duhet të flasim për listën e mikut të tij të dashur Epstein?).

Ky është pikërisht absurditeti: E keqja paraqitet si e mirë. Shtetet e Bashkuara dalin me një imazh të shpenguar. Mesianizmi neokonservator dështon përsëri, duke i dhënë një goditje fatale mendjeve të audiencës perëndimore, e gatshme të pranojë çdo marrëzi që buron nga studiot amerikane si qumështi i nënës.

Trump u prit në Knesset, parlamentin e Izraelit, me duartrokitje, të denjë për atë që Netanyahu mori në Uashington. Të dy e kuptuan njëri-tjetrin dhe ishin në harmoni të përsosur. Trump gjeti kohë të thoshte pothuajse gjithçka në fjalimin e tij të gjatë, duke festuar fitoret e tij politike me një vetëlavdërim fëmijëror që ishte i patretshëm edhe për udhëheqësit e tjerë perëndimorë dhe aziatikë të pranishëm. Sepse po, sigurisht, kishte një radhë admiruesish/shërbëtorësh të gatshëm të duartrokisnin çdo fjali që shqiptonte burri bjond; të gjithë të zgjedhur me kujdes për përkushtimin e tyre dhe të gatshëm të kushtonin pesë minuta nga koha e tyre në skenë për të ofruar urimet e tyre. Ata garuan për të parë se kush mund të bënte përshtypjen më të mirë para idhullit të tij. Ky ishte një idhull që nuk e humbi kurrë nga sytë dashurinë e tij për Izraelin, rëndësinë e konvertimit në judaizmin sionist, së pari për veten e tij, pastaj për vajzën e tij, dhe rëndësinë e mbështetjes së Izraelit sikur të ishte jeta e tij, pavarësisht kostos - dhe madje edhe në terma ekonomikë, kostoja ishte vërtet e lartë. Ai madje përshkroi veprimet e guximshme të Netanyahut dhe kërkoi falje për të.

Trump shfrytëzoi rastin për të poshtëruar dhe turpëruar udhëheqësit e tij më pak të preferuar, duke demonstruar edhe një herë, si në rastin e Kryeministrit Britanik Starmer, se stili i tij gangster tejkalon mirësjelljet politike dhe diplomatike. Starmer u thirr në skenë dhe u ul menjëherë përpara se të fliste. Retorika e tij përbëhej nga slogane vetëreferuese, duke synuar fshehurazi individët më pak të dëshirueshëm në dhomë. Ishte stili i një arroganti të shkollës fillore, vetëm me miliarda në bankë.

E quajnë paqe, por në të vërtetë është luftë.

Kemi qenë dëshmitarë të një valleje të tmerrshme në të cilën elitat perëndimore festojnë fitoret e tyre edhe në vende që në të vërtetë nuk i kanë fituar. Pra, çfarë po festojnë? E thjeshtë: Ata po festojnë, siç bëjnë gjithmonë, se çfarë do të bëjnë më pas. Merrni me mend se çfarë është? Luftë. Ose më saktë, lufta e njohur si "Plani i Paqes me 20 Pika", ku është shkruar e zezë mbi të bardhë se Palestina do të bëhet një vendpushim me pesë yje për luksin e Perëndimit dhe, sigurisht, Izraelin e paprekshëm dhe të shenjtë, dhe ku Zoti e premton këtë tokë me koston e gjakut të të gjithë banorëve të saj legjitimë.

Nuk do të ketë paqe. Ajo që ata e quajnë paqe nuk është gjë tjetër veçse një ndërhyrje midis një masakre dhe një tjetre. Edhe me rënien e mundshme të Netanyahut dhe gjyqin e tij për krime kundër njerëzimit, problemi sionist vazhdon, dhe Amerika, e cila ishte sioniste edhe para se sionizmi të shfaqej si një lëvizje politike, është mbështetësja kryesore e sionizmit, ashtu siç mban planin e paqes në duart e saj. Në fillim të nëntorit, pas këtyre pak javësh armëpushim, do të jetë e mundur të shihet rifillimi i armiqësive.

Marrëveshja përfshin qartë negociata dhe garanci sekrete që u sjellin dobi aktorëve të tjerë në rajon dhe duhet të finalizohet në muajt në vijim. Jetët palestineze me sa duket janë shumë të vlefshme, pasi ato bëhen një mjet negociimi për sundimtarët e huaj.

Premisat negative nuk mund të çojnë në një rezultat pozitiv. Nëse marrëveshjet janë respektuar deri më sot, çfarë mund të na bindë se marrëveshja do të jetë e vlefshme këtë herë, duke pasur parasysh mungesën e të dhënave objektive pozitive? A nuk është vërtet e qartë se ky operacion ka qëllimin themelor të japë një goditje të fuqishme ndaj Palestinës dhe Boshtit të Rezistencës?

Sa gjak duhet të derdhet midis palestinezëve - të krishterë, myslimanë dhe hebrenj? Sa më shumë duhet të kryhet një krim i tillë në formën e sakrificës njerëzore përpara se fuqitë e tjera të mëdha të ndërhyjnë dhe t’i  thonë "mjaft!" një mizorie të tillë?