Portali Islamic World News përmbledh strategjinë e SHBA-së për Azinë Perëndimore dhe rëndësinë qendrore të bazës Bagram në këtë strategji. Uashingtoni synon të zvogëlojë njësitë tokësore dhe të sigurojë qasje të shpejtë me një model të përqendruar te fuqia ajrore dhe forcat speciale; Bagram është me rëndësi kyçe sepse në të njëjtën kohë ofron mundësi për qasje në kufijtë e Iranit, Rusisë dhe Kinës. Bashkëpunimi i ngushtë midis SHBA-së dhe Izraelit dhe strategjia “terrën i rrafshët” synojnë të krijojnë epërsi ajrore dhe të bëjnë të pafuqishme infrastrukturat mbrojtëse në rajon;
Uashingtoni, nëse nuk mund të sigurojë përdorimin e Bagramit, nuk përjashton opsionet ushtarake. Pas 7 tetorit, municionet e sakta dhe teknologjitë e reja që kanë dalë në pah rrisin shpejtësinë dhe rrezen e operacioneve, ndërsa Irani në tekst përshkruhet si një kështjellë e rezistencës rajonale dhe një pengesë strategjike që e vështirëson qasjen e SHBA-së te fuqitë e mëdha.

Ky tekst trajton doktrinën ushtarake dhe të sigurisë të SHBA-së në Azinë Perëndimore, si dhe rëndësinë e bazave strategjike si Bagram në Afganistan. Shtetet e Bashkuara të Amerikës synojnë të zvogëlojnë praninë e tyre ushtarake duke përdorur fuqinë ajrore dhe forcat speciale, në vend të njësive tokësore me përmasa të gjera, për të arritur qëllimet e tyre në rajon. Në veçanti, kufijtë e Iranit, Rusisë dhe Kinës ndodhen në qendër të kësaj strategjie. Afganistani, falë Bazës Bagram, del në pah si një qendër kyçe që siguron akses të shpejtë dhe të vazhdueshëm drejt këtyre kufijve. Gjithashtu, analizohet bashkëpunimi i ngushtë i SHBA-së me regjimin sionist dhe strategjia “terrën i rrafshët”, e cila synon të neutralizojë vijat mbrojtëse në rajon dhe të krijojë epërsi ajrore. Në fund, këto strategji bartin qëllimin për të vendosur epërsi ushtarake në Azinë Perëndimore dhe për të ushtruar ndikim mbi korridoret ekonomike dhe politike globale.

Në javët e fundit, zyrtarët amerikanë kanë theksuar disa herë se administrata afgane duhet ta hapë Aeroportin e Bagramit për përdorimin e forcave amerikane. Përndryshe, Uashingtoni ka bërë të ditur se do ta konsiderojë përdorimin e forcës ushtarake si opsionin kryesor për ta marrë nën kontroll këtë aeroport.

Ekspertët e Azisë Perëndimore po përpiqen të kuptojnë pse Amerika dëshiron me kaq ngulm të ketë në zotërim këtë aeroport në Afganistan.

Veçanërisht duke pasur parasysh se, sipas strategjisë së re të sigurisë kombëtare të SHBA-së, synohet reduktimi në masë i pranisë ushtarake në Azinë Perëndimore, kjo këmbëngulje bëhet edhe më e dukshme.

Në fakt, edhe në fushatën zgjedhore të Donald Trump-it, premtimi për të tërhequr ushtarët amerikanë nga Azia Perëndimore e thellon këtë kontradiktë.

Çështja bëhet edhe më e ndërlikuar, sepse Afganistani, në vitet e fundit, kishte qenë vendi i parë ku Uashingtoni filloi ta zbatojë këtë strategji tërheqjeje në shkallë të gjerë; por sot, po i njëjti Afganistan ndodhet sërish në qendër të planeve ushtarake të Amerikës.

Vështrim mbi strategjinë e pranisë rajonale të SHBA-së

Për të analizuar hapat e sotëm të Uashingtonit, duhet të shikojmë nga afër Strategjinë Kombëtare të Sigurisë së SHBA-së të publikuar nga Shtëpia e Bardhë në 2022.

Sipas këtij dokumenti, Amerika synon të ulë numrin e ushtarëve në Azinë Perëndimore në një nivel minimal duke u larguar nga operacionet e gjera të njësive tokësore dhe të blinduara; në vend të kësaj parashikohet zhvillimi i një modeli të bazuar te forcat elitë të posaçme, aftësia e reagimit të shpejtë dhe fuqia ajrore.

Operacionet kundër Osama bin Laden dhe Ebubekir el-Baghdadi janë shembuj praktikë të zbatimit të kësaj strategjie. Në këtë metodë forcat e posaçme hyjnë në zonën e synuar me mbështetje ajrore, përmbushin detyrën dhe tërhiqen shpejt.

Arkitektët e kësaj doktrine janë të vetëdijshëm që qasja e re e sigurisë nuk duhet të dobësojë interesat e SHBA-së.

Në pamje të parë kjo strategji që duket kontradiktore shpjegohet me vendosjen e pranisë së Amerikës në rajon mbi një strukturë të përqendruar në fuqinë ajrore. Forcat ajrore, në koordinim të plotë me njësi të operacioneve speciale, marrin përgjegjësinë për mbrojtjen e interesave të SHBA-së dhe realizimin e objektivave.

Por mbajtja në jetë e këtij modeli është e mundur vetëm me dominim mbi pika strategjike. Sipas doktrinës, disa zona në Azinë Perëndimore konsiderohen qendra strategjike me rëndësi jetike. Kontrolli i bazave dhe aeroporteve në këto qendra duhet të jetë në duart e Amerikës ose Uashingtoni duhet të themelojë baza të reja në këto zona.

SHBA tani nuk dëshiron më të mbushë rajonin me dhjetëra mijëra ushtarë si në 2001. Sepse forcat armike në rajon janë po ashtu të armatosura dhe një vendosje e tillë intensive e njësive mund të rrisë humbjet e ushtrisë amerikane.

Uashingtoni kërkon një prani të qëndrueshme, të gjerë, fleksibile, të lëvizshme por njëkohësisht efektive. Për këtë arsye Amerika është kthyer drejt konceptit të një baze ushtarake shumëfunksionale të bazuar në fuqinë ajrore dhe forcat e posaçme, në vend që të vendosë njësitë e mëdha në terren.

Karakteristikat jetike për vendosjen e forcave amerikane:

- Karakteristika e parë është që këto zona ndodhen brenda kufijve të përbashkët të më shumë se një shteti. Sa më shumë shtete të rrethojnë këto baza, aq më e madhe është rëndësia e tyre.

- Karakteristika e dytë është që këto baza të mundësojnë qasje të vazhdueshme dhe të shpejtë të forcave ajrore amerikane drejt kufijve të vendeve që kërcënojnë sigurinë kombëtare të Amerikës, si Rusia, Kina dhe Irani.

Roli i Afganistanit në strategjinë rajonale të Amerikës

Baza e Bagramit mbart dy karakteristikat që Amerika kërkon për bazat me rol strategjik në Azinë Perëndimore. Ky aeroport i jashtëzakonshëm e lejon fuqinë ajrore të SHBA-së dhe të NATO-s të jenë në mënyrë të vazhdueshme, të shpejtë dhe të qëndrueshme pranë kufijve të Rusisë, Kinës dhe Iranit.

Prania e SHBA-së në Afganistan është si të ushtosh presion në zemrën e një diamanti; qëllimi është të çash dhe të shpërbësh atë strukturë. Në kuadrin e strategjisë amerikane, rajonet kufitare si Jordania, Arabia Saudite, Iraku dhe Siria (në kufirin el-Kaim) kanë rëndësi të veçantë; megjithatë Bagrami ka pozicionin strategjik më të rëndësishëm për SHBA-në në mbarë botën.

Bagram është pika e vetme që i ofron SHBA-së mundësinë dhe potencialin për të arritur njëkohësisht kufijtë e Iranit, Rusisë dhe Kinës dhe madje edhe Indisë, Pakistanit dhe të gjitha vendeve në Azinë Qendrore.

Ushtria amerikane dëshiron të jetë sa herë të dëshirojë, në kohën më të shkurtër, menjëherë pranë kufijve të Rusisë, Kinës dhe Iranit dhe të sigurojnë akses efektiv në zonat e brendshme të këtyre vendeve.

Në të vërtetë, nëse SHBA-ja realizon këtë plan, parashikon që nga kufijtë e veta veriorë dhe jugorë deri te kufijtë e Kinës dhe Rusisë nuk do të mbetet asnjë pengesë që të ndalojë aeroplanët luftarakë të saj.

Nga ana tjetër, duke vendosur epërsi ajrore mbi Afganistanin, SHBA-ja gjithashtu do të ketë mundësinë për të krijuar dhe ruajtur një ekuilibër të qëndrueshëm midis Pakistanit, Indisë dhe vendeve të Azisë Qendrore. Ky ekuilibër ndikon në gjithë hartimin e korridoreve rajonale dhe globale dhe bën të pamundur zbatimin e çdo korridori që SHBA-ja nuk dëshiron.

Korridoret e tilla i japin mundësinë SHBA-së të kontrollojë ekonomitë e Iranit, Kinës dhe Rusisë dhe lehtësojnë planifikimin për shpërbërjen e tyre.

Roli i regjimit në strategjinë rajonale; strategjia e preferuar i "terrenit të rrafshët" nga sionistët

Regjimi sionist, në të vërtetë, në rajonin e Azisë Perëndimore dhe Afrikës Veriore vepron si një kasërmë e avancuar e SHBA-së dhe NATO-s; strategjitë e sigurisë, ushtarake dhe inteligjencës hartohen dhe zbatohen në një strukturë komplementare dhe mbivendëse për të dy palët.

Bashkëpunimi i vazhdueshëm dhe shumë-shtreshor midis Uashingtonit dhe Tel Avivit ka bërë që regjimi sionist praktikisht të bëhet një degë rajonale që realizon objektivat gjeostrategjike të SHBA-së; sa i përket kësaj, në shumicën e rasteve nuk është e mundur të dallosh një ndryshim të rëndësishëm midis orientimeve strategjike të dy palëve.

Nga pikëpamja gjeopolitike, pozicioni tokësor i Palestinës së pushtuar ka një rëndësi strategjike të veçantë; sepse siguron qasje të drejtpërdrejtë në kufijtë e Jordanisë, Sirisë, Libanit, Egjiptit dhe Arabisë Saudite dhe hap lidhje drejt pjesës veriore dhe lindore të kontinentit afrikan përmes Detit të Kuq.

Prandaj, shpjegimi i mbështetjes së gjerë dhe pa kushte që Uashingtoni i jep regjimit sionist vetëm me lidhje ideologjike ose aktivitetet e lobimit politik do të ishte i papërfunduar; kjo mbështetje duhet të lexohet gjithashtu si pjesë e strategjisë madhore për të ruajtur superioritetin gjeografik dhe ushtarak në zemër të Lindjes së Mesme.

Regjimi synon të realizojë strategjinë “terrëni i rrafshët”. Kjo strategji është një qasje që vazhdon në ajër dhe në qiellin e rajonit frymëzuar nga taktika e tokës së djegur të përdorur në Lindjen e Mesme.

Shenja themelore e strategjisë është që forcat ajrore të regjimit duhet të jenë të pranishme në të gjithë hapësirën ajrore të Azisë Perëndimore, deri te kufijtë e Kinës dhe Rusisë, në mënyrë të vazhdueshme dhe pa pengesa.

Fazën e parë të kësaj strategie e shohim në praktikën e tregimit të një pranie të përhershme në qiellin e Libanit dhe në kryerjen e operacioneve ushtarake kudo dhe çdoherë kur është e nevojshme.

Nën këtë doktrinë, të gjitha objektet dhe infrastruktura që i japin mundësi forcave ajrore të SHBA-së dhe regjimit në rajon të qëndrojnë dhe të shkaktojnë shqetësim duhet të shkatërrohen; ashtu si në procesin që nisi në Gaza dhe u përhap në Liban, dhe në fund synohet arritja në kufijtë e Iranit përmes shkatërrimit të plotë të infrastrukturës ushtarake të Sirisë.

Sulmi i regjimit ndaj infrastrukturës mbrojtëse dhe ushtarake të Sirisë dhe heqja e çdo mundësie serioze për mbrojtje dhe rezistencë mund të kuptohet dhe interpretohet në kuadrin e këtij plani. Ky plan i ka dhënë regjimit kontroll të plotë mbi hapësirën ajrore të Sirisë.

Vendi i Iranit dhe i shteteve të tjera në strategjinë rajonale të Amerikës dhe të regjimit: Prania e shteteve të mëdha apo të vogla në rajon, nëse nuk përbën pengesë për këtë plan, nuk paraqet një problem në vetvete për planet e SHBA-së dhe të regjimit.

Prandaj, shtetet e rajonit ose duhet të përkrahin politikën e SHBA-së (p.sh. vendet arabe në rajon dhe vendet e Azisë Qendrore pas shembjes së Bashkimit Sovjetik) ose duhet të jenë të zënë me probleme të brendshme, trazira dhe vështirësi ekonomike (p.sh. si Iraku dhe Siria), në mënyrë që të mos kenë kapacitet për të shkaktuar shqetësim ndaj planeve të SHBA-së dhe regjimit.

Departamenti i Mbrojtjes dhe Departamenti i Shtetit i SHBA-së janë ngarkuar, brenda këtij strategjie, me detyrën për të shtyrë vendet që kundërshtojnë sovranitetin e huaj në kaos, për të destabilizuar dhe madje ndarë me metoda të buta ose të ashpra.

Gjatë periudhës së luftës së 12 ditëve, pamë zbatimin e taktikës së zonës së ndaluar për fluturim dhe bllokimit të aksesit në gjysmën perëndimore të kufijve të Iranit; ky veprim në fakt ishte një provë e përgatitjes së SHBA-së për të zgjeruar prani rajonale dhe për të përhapur strategjinë “terrën i rrafshët” të regjimit.

Tani synohet zgjatja e kësaj taktike deri te kufijtë e Kinës dhe Rusisë. Nëse një plan i tillë realizohet, SHBA do të konsiderojë se ka arritur qëllimet e saj dhe me bashkimin e fuqisë ajrore të SHBA-së, regjimit dhe NATO-s do të jetë vendosur një dominim në të gjithë rajonin deri te kufijtë e Kinës dhe Rusisë.

Sigurisht, pozicioni metaforik aktual i Iranit në rajon — në këtë periudhë delikate kur pritet lindja e një rendi të ri në botë — paraqet një pengesë për realizimin e qëllimeve të SHBA-së dhe sionistëve.

Irani nuk është më vetëm kështjella e rezistencës së popujve të Azisë Perëndimore; ai është gjithashtu një pozitë mbrojtëse kundër sundimit dhe dominimit botëror të SHBA-së; kjo pozitë e vështirëson qasjen e SHBA-së te kufijtë e Kinës dhe Rusisë.

Revolucioni në Doktrinën Ushtarake dhe të Sigurisë në Botë pas 7 Tetorit

Në dy vitet e fundit, strategjitë e regjimit kanë zbehur kufirin midis strategjive, operacioneve ushtarake dhe sigurimit. Tani forcat ajrore të regjimit kanë mundësinë të godasin me saktësi shumë të lartë objektiva në distancë një mijë kilometrash në më pak se njëzet minuta, duke përdorur municion balistik të hedhur nga platforma ajrore. Kjo do të thotë se lind mundësia për të synuar një vend të caktuar, në një kohë të caktuar dhe brenda një periudhe shumë të shkurtër.

Rëndësia e këtyre llojeve të reja të operacioneve bëhet edhe më e qartë kur kuptojmë se shkatërrimi i një objektivi një mijë kilometra larg skajeve të kufijve të Iranit, Kinës dhe Rusisë do të thotë akses në thellësitë e brendshme të këtyre vendeve.

Duhet të kemi parasysh se kjo doktrinë shënon një pikë kthese, ku teknologjitë e reja si inteligjenca artificiale, zbulimi elektronik dhe municionet e reja ajrore jo vetëm që mjegullojnë, por në fakt shkatërrojnë kufijtë midis fushës së sigurisë dhe asaj ushtarake.

Në të kaluarën, për të bërë të suksesshëm një atentat ose një operacion shkatërrimi brenda paradigmës së sigurisë duheshin vite punë zbulimi, planifikim, ndjekje dhe vëzhgim, spiunazh dhe në fund bombardim ose atentat. Një operacion i tillë sigurie, edhe pse me një probabilitet të lartë suksesi, shpesh mbante rrezikun e dështimit.

Megjithatë tani i njëjti lloj operacionesh mund të kryhet nën paradigmën ushtarake brenda një periudhe kohe shumë më të shkurtër dhe me një shpejtësi të jashtëzakonshme. Një shembull tipik i këtij lloji operacionesh ushtarake është vrasjet e udhëheqësve ushtarakë dhe politikë të Iranit gjatë Luftës 12 - Ditore, si dhe synimi i udhëheqësve dhe komandantëve ushtarakë të Hizbullahut në Beirut dhe i udhëheqësve të Hamasit në Doha, Katar; të gjitha janë kryer duke u mbështetur në mjete ushtarake.

Shkrimtari francez Nicolas Blanford, në një kapitull të librit të tij “Studimi i Luftës 30-vjeçare të Hizbullahut kundër Izraelit”, rrëfen një operacion atentati të kryer nga komandot sioniste në fshatin Ensariye në jug të Libanit.

Ky operacion ushtarak i atentatit, i cili dështoi falë vëmendjes së forcave të Hizbullahut dhe përfundoi me shkatërrimin e të gjithë komandove, është një shembull i vështirësive të operacioneve të sigurisë të së shkuarës; sot, megjithatë, duke u mbështetur në teknologji dhe armë të reja, këto janë bërë shumë më të lehta.

Përfundim:

Strategjia e SHBA-së është të zvogëlojë humbjet dhe kostot, të shmangë një prani ushtarake në shkallë të gjerë në rajonin e Azisë Perëndimore dhe të shmangë luftërat e mëdha.

Në të kundërt, ajo mbështetet në forcën e saj ajrore dhe angazhimin e saj për një prani të vazhdueshme dhe të menjëhershme në kufijtë e Iranit, Kinës dhe Rusisë brenda kuadrit të bazave ushtarake strategjike të lëvizshme. Ky plan është bërë në përputhje me doktrinën e regjimit në rajon.

Qëllimi i SHBA-së është të eliminojë çdo rezistencë përmes superioritetit ajror dhe të vendosë dominimin amerikan deri në kufijtë e Rusisë, Kinës dhe Iranit.

Me fshirjen e kufijve për operacione ushtarake dhe të sigurisë në nivel global pas grushtit të shtetit të 7 tetorit, një prani e tillë e forcave ajrore amerikane përgjatë kufijve të Iranit, Kinës dhe Rusisë do të thotë qasje në thellësitë e këtyre vendeve dhe aftësinë për të kryer vrasje me saktësi jashtëzakonisht të lartë në më pak se një orë.Top of Form