Rezistenca Palestineze iu afrua shumë fitores ndaj Izraelit racist. Ashtu si ky regjim u rrafshua me tokë në Afrikën e Jugut, ku dikur dominonte regjimi racist supremacist i bardhë, shenjat e rënies së regjimit të aparteidit izraelit përballë Rezistencës Palestineze kanë filluar të shfaqen. Artikulli vijues vë në pah ngjashmëritë në mes të procesit të përmbysjes së regjimit supremacist të bardhë të aparteidit që dikur dominonte Afrikën e Jugut dhe procesit të regjimit racist izraelit sot, i cili është gati të shembet.

Mesazhi i Rezistencës Palestineze: Mos iu dorëzoni Aparteidit Izrael!

Dihet se regjimet e parisë kalben derisa të bëhen të pajetë.

Afrika e Jugut nën sundimin e pakicës së bardhë është një shembull i përsosur i kësaj.

Edhe pse pretendonte se kishte vlera solide të krishtera dhe fuqi bërthamore, ai ngeci në moral dhe autoritet, duke humbur aftësinë për të përparuar.

Eedhe Izraeli po përballet me një fund të ngjashëm famëkeq.

Ashtu si një kopje e ideologjisë së aparteidit të Partisë Kombëtare të Afrikës së Jugut, së bashku me sionizmin racor dhe të mbështetur nga kolonializmi i kolonëve, edhe Izraelit i ka ardhur fundi i një mbretërimi të pandershëm.

Izraeli sot është i kapur në të njëjtën lagështi, ashtu si Afrika e Jugut që kreu mizori të tmerrshme deri në frymën e fundit me besimin e marrë se masakra e kundërshtarëve anti-aparteid do t'i lejojë të vazhdojë sundimin e tyre shtypës.

Izraeli beson me naivitet se të paturit e armëve bërthamore dhe një ushtri të fuqishme të pajisur me armë të avancuara, dhe të kesh avantazhin e të pasurit të Shteteve të Bashkuara pas vetes, e bën atë të pathyeshëm.

Qasja "shko në ferr", në të cilën ai kryen ritualet e përditshme të vrasjes gjakftohtë, ka të gjitha karakteristikat e një regjimi të korruptuar.

Forca brutale ushtarake për të ndëshkuar palestinezët për arsye të kërkimit të të drejtave të tyre themelore, është mishërim i tiranisë mesjetare.

Kriminelët e njëpasnjëshëm izraelitë të luftës, në ndjekjen e tyre për supremacinë e gabuar çifute, u verbuan haptazi nga urrejtja dhe paragjykimet ndaj popullsisë autoktone palestineze të myslimanëve dhe të krishterëve.

Lidhja e marrë dhe me inat ndaj politikave që jo vetëm kundërshtojnë normat e të drejtave të njeriut të pranuara botërisht, por edhe vlerat fetare dhe shpirtërore të frymëzuara hyjnisht, është një pasqyrim i Afrikës së Jugut të vjetër.

Ndryshe nga kuptimi racional dhe pranimi i pashmangshmërisë së gabimeve për t'u rikthyer në ndjekje të tyre, Izraeli me kokëfortësi këmbëngul në diskriminimin, shtypjen dhe ndëshkimin e palestinezëve.

Dyzet vjet më parë në vitin 1982, Izraeli bëri llogari të gabuar, ashtu siç bën sot, duke menduar se dëbimi i Yasser Arafat dhe luftëtarëve të Organizatës Çlirimtare të Palestinës nga Bejruti në Tunizi do të shkatërronte Rezistencën Palestineze.

Në fakt, Menachem Begin, kryeterroristi i akteve gjenocidale që çuan në spastrim etnik, në fjalimin e tij si kryeministër në Knesset gjatë dëbimit të Organizatës Çlirimtare të Palestinës, argumentoi se Izraeli është në prag të 40 viteve të paqes.

Begin citoi fragmentin biblik, duke thënë se "vendi ka qenë i heshtur për dyzet vjet", gjë që mund të jetë e vërtetë për Izraelin "pasi kërcënimi i kufirit verior është kapërcyer".

Është një ritregim i plotë i pseudo-paradigmës së Afrikës së Jugut që liderët izraelitë kanë ndjekur që nga viti 1948: tregimi se zbatimi i forcës ushtarake do ta mbajë praninë koloniale "të sigurt dhe paqësore".

Një gabim si pushtimi i Libanit nga Izraeli në vitin 1982, jo vetëm që nuk solli “paqe”, por edhe shkaktoi 40 vite me pasoja të dhimbshme.

Sipas një raporti të Haaretz, sundimtarët sionistë nuk arritën të kuptonin dhe nuk pranuan se rezistenca ndaj pushtimit izraelit në përgjithësi dhe lëvizjes palestineze në veçanti ishte shumë më e madhe se ajo e Organizatës Çlirimtare të Palestinës.

Lufta e Izraelit në Liban, me koston e saj, dëshmoi shfaqjen e Hezbollahut, një armik i fuqishëm i pushtimit të regjimit kolonial dhe masakrave të tmerrshme në Sabra dhe Shatila.

Dhe gjatë gjithë kësaj kohe, në territoret e pushtuara palestineze, mizoritë e rënda të Izraelit kundër një popullsie të cenueshme mbollën farat e Intifadës së parë në 1987 dhe ngritjen e Hamasit. Llogaria e Izraelit për dobësimin e Organizatës Çlirimtare të Palestinës duke deportuar Arafatin rezultoi mbrapsht po aq i zymtë sa lufta e aparteidit në Afrikën e Jugut kundër lëvizjeve çlirimtare.

Burgosja e liderëve të luftës për liri si Nelson Mandela, Walter Sisulu, Ahmed Kathrada, Robert Sobukwe dhe ekzekutimi gjakftohtë i Steve Biko, Ahmed Timol dhe shumë të tjerë nuk arritën të siguronin mbretërimin e paligjshëm të aparteidit.

Nëse Izraeli vret gazetarë si Shirin Abu Akil, burgos dhe torturon liderët e Rezistencës, shkatërron shtëpitë dhe tokat bujqësore, bombardon Gazën me bastisje dhe plaçkitje, nuk mund t’i nënshtrohet luftës shpirtërore të Palestinës për t'u çliruar nga brutaliteti sionist.

Siç ka mësuar Afrika e Jugut, Izraeli, duke përdorur fuqinë e tij ushtarake për të shkatërruar sa më shumë objektiva, nuk do të jetë në gjendje të arrijë "sigurinë" dhe të ruajë përfitimet e pajustifikuara të Sionizmit.

Bllokimi me suksesi sulmit të Izraelit në Gaza  i mundësoi Xhihadit Islamik të jetë fitimtar dhe të bëhet një komponent i rëndësishëm i rezistencës palestineze.

Krahas Hamasit dhe Hezbollahut, Xhihadi Islamik është bërë një forcë e aftë për të parandaluar agresionin izraelit.

Më e rëndësishmja, mesazhi i tij është se populli palestinez as nuk do të tërhiqet dhe as nuk do të dorëzohet.

Burimi : Crescent International