Politikëbërësit dhe mendimtarët sionistë janë të kapluar nga një frikë e fortë në lidhje me atë se shteti nuk do të jetojë deri në vitin e tetëdhjetë të ekzistencës së tij. Kjo nuk është për shkak të kërcënimeve të jashtme. Në fakt, disa sionistë jetojnë nën iluzionin se frontet e jashtme të Izraelit janë neutralizuar pas luftës së tij gjenocidale në Gaza dhe në pjesën tjetër të Palestinës.

Në mesin e këtyre përfshihen edhe vrasja e liderëve të lartë të Hamasit dhe Hezbollahut, si dhe e disa gjeneralëve iranianë. Së fundmi edhe Siria u hoq nga Boshti i Rezistencës. Prandaj, kërcënimi i jashtëm aktualisht nuk shihet si një problem serioz nga Izraeli.

Janë ndarjet e brendshme të Izraelit ato që po shkaktojnë netë pa gjumë në mesin e elitës. Menachem Rahat, një nga gazetarët dhe komentuesit kryesorë të Izraelit, i cili shkruan për gazetën Ma'ariv, botoi një artikull të titulluar "Mallkimi i Dekadës së Tetë".

Rahat ka shkruar:

"Ajo që është shumë më kërcënuese dhe e rrezikshme për të ardhmen tonë është ndarja dhe polarizimi brenda shoqërisë izraelite.

E njëjta urrejtje vëllazërore që lindi në ditët e Kainit dhe Hevelit, që u përsërit në jetën e Yitzchak, Jishmael, Ya'akov dhe Esaut, dhe që shpërtheu përsëri në urrejtjen e vëllezërve për Jozefin - kjo është urrejtja që digjet mes nesh dhe kërcënon të mbyt sipërmarrjen sioniste.

Duke hyrë në dekadën e tij të tetë dhe gati për të festuar ditëlindjen e tij të 75-të, shteti i Izraelit sot është më afër se kurrë me rrezikun e një lufte midis vëllezërve, secili kundër vëllait të tij. Është koha të mësojmë nga historia para se të shkatërrojmë veten me zjarrin e urrejtjes."

Edhe ish - ministri i mbrojtjes dhe kryeministri Ehud Barak ka shprehur shqetësime të ngjashme. Ai e trajtoi shqetësimin e tij ndryshe, duke argumentuar se Izraeli mund të ishte ose një 'shtet hebre' ose një 'shtet demokratik', por jo të dyja.

Lufta gjenocidale në Gaza e cila zgjati 15 muaj, ka thelluar ndarjet brenda Izraelit. Opinionet brenda kabinetit të Benjamin Netanyahu - në thelb një grup maniakësh gjenocidalë - janë të ndara ashpër rreth armëpushimit të sapopërfunduar. Armëpushimi mund të mos zgjasë shumë.

Një shumëllojshmëri e çuditshme partish, të gjitha me ideologji neo-naziste, po kërkojnë ndikim për të shtyrë axhendën e tyre ekstremiste. Itamar Ben Gvir, ministri i policisë dhe sigurisë i Netanyahut, dha dorëheqjen nga qeveria e koalicionit për shkak se nuk donte një armëpushim në Gaza.

As Netanyahu nuk e donte, por duhej ta pranonte për shkak se ushtria izraelite nuk mund të arrinte asnjë nga qëllimet e vendosura nga regjimi. Hamasi nuk mund të eliminohej, Gaza veriore nuk mund të pastrohej nga palestinezët dhe të burgosurit izraelitë nuk mund të liroheshin duke përdorur forcë ushtarake.

Hamasi doli edhe më i fortë. Edhe nëse janë të shkatërruar plotësisht, palestinezët po kthehen në shtëpitë e tyre dhe të burgosurit janë liruar me negociata.

Shefi i Shtabit të Izraelit, Herzi Halevi, njoftoi dorëheqjen e tij më 21 janar. Ai pranoi se ushtria nuk arriti të mbronte qytetarët izraelitë më 7 tetor 2023. ... Mediat izraelite pranuan se Izraeli jo vetëm që e kishte humbur luftën, por se edhe ushtria kishte pësuar humbje të rënda. Halevi e lë ushtrinë copë-copë.

Netanyahu është gjithashtu i frikësuar sepse përballet me akuza për mashtrim. Kjo shoqërohet me kërkesa që ai të japë dorëheqjen për shkak të dështimit të tij për të mbrojtur izraelitët gjatë operacionit të 7 tetorit të vitit 2023 të nisur nga Hamasi. Ky ishte poshtërimi më i madh që regjimi dhe ushtria izraelite kanë pësuar gjatë gjithë ekzistencës së tyre të hidhur.

Gjatë gjithë këtyre viteve, arma e vetme e Izraelit sionist ka qenë fuqia e tij ushtarake. Ai e ka përdorur këtë fuqi pa dallim për të terrorizuar fqinjët e saj, veçanërisht palestinezët e pushtuar.

SHBA-ja mban një linjë të pafund furnizimi me armë për të mbajtur entitetin sionist plotësisht të pajisur. Ajo është e pajisur më mirë se të gjitha ushtritë e fqinjëve të saj së bashku. Megjithëse lufta gjenocidale e sionistëve në Gaza ka sjellë vdekje dhe shkatërrim të madh për palestinezët, ajo nuk ka arritur t'i nënshtrojë ata, e lëre më t'i mposhtë ata. Miti i pathyeshmërisë sionist mbetet i varrosur në rrënojat e Gazës.

Dëshmia për këtë mund të shiheta në viktimat e pësuara nga forcat izraelite pavarësisht armëve të tyre të teknologjisë së lartë. Luftëtarët islamikë të Hamasit sfiduan forcat okupuese sioniste. Pas 15 muajsh luftime, ushtria sioniste jo vetëm që ishte e rraskapitur, por ajo ishte edhe e demoralizuar.

Shumë ushtarë dhe rezervistë refuzojnë të paraqiten në detyrë. Të tjerë kërkojnë trajtim për probleme të shëndetit mendor ose kryejnë vetëvrasje. Kohëzgjatja e luftës bëri që pajisjet ushtarake izraelite të përkeqësoheshin për shkak të mungesës së mirëmbajtjes së duhur. Vërtet, SHBA vazhdon të furnizojë Izraelin me sasi të pafundme armësh (bomba, raketa dhe të ngjashme), por nuk mund të rindërtojë moralin e ushtrisë izraelite.

Lufta shkaktoi edhe probleme të tjera për entitetin sionist. Të paktën 60,000 biznese, përfshirë edhe Portin e Eilat, janë mbyllur për shkak të sulmeve të guximshme të Ansarullahut ndaj anijeve në Detin e Kuq. Anijet për në Izrael u ndaluan dhe u penguan të shkonin në Izrael.

Humbjet financiare të Izraelit të shkaktuar nga lufta janë rreth 70 miliardë dollarë. Fakti që izraelitët më të kualifikuar dhe më produktivë janë larguar nga vendi i shton edhe më shumë këto humbje. Dhe nuk ka gjasa që ata të kthehen. Pa asnjë siguri për të ardhmen, shumica e izraelitëve zgjedhin mirëqenien personale në vend të ideologjisë. Një jetë e bazuar dhe mbështetur në vjedhjen e tokave të njerëzve të tjerë, shtypjen e vazhdueshme dhe vrasje, nuk mund të zgjasë përgjithmonë. Ekzistojnë gjithashtu ndarje të forta midis heradimëve dhe hebrenjve laikë.

Për më tepër, pavarësisht shkallës së barbarisë që u është shkaktuar palestinezëve, ata nuk mund të injorohen. Sionistët kanë praktikuar terrorizëm shtetëror për më shumë se 75 vjet. Rezistenca palestineze është bërë më e fortë dhe më e vendosur. Dhe do të vazhdojë të rritet. Koha është në anën e rezistencës.

Palestinezët janë të përgatitur të luftojnë për aq kohë sa duhet për të arritur qëllimin e tyre për një shtet të pavarur të lirë nga pushtimi sionist. Dëshira për të arritur lirinë është gjithmonë më e fortë se kapaciteti shtypës i pushtuesit.

Të pushtuarit janë të gatshëm të bëjnë çdo sakrificë. Udhëheqësit palestinez, duke filluar nga Sheikh Ahmed Yassin, dr.Abdulaziz Rantisi, Yahya Ayyash, Salah Arur e deri te Ismail Haniyeh dhe Yahya Sinwar sakrifikuan jetën e tyre në luftën për liri. Ismail Haniye humbi 66 anëtarë të familjes së tij në këtë luftë, duke përfshirë tre djemtë, katër nipërit dhe një motër.

Sa liderë sionistë - politikë apo ushtarakë - janë të përgatitur për të bërë sakrifica të tilla? Edhe në rastet e rralla kur disa raketa u lëshuan në Tel Aviv, Netanyahu nxitoi të fshihej si miu në bunkerin e tij të nëndheshëm. Një mi nuk mund të bëhet revolucionar apo lider.

SHBA është siguruesi dhe financuesi i krimeve sioniste. Megjithatë, sondazhet e fundit në Shtetet e Bashkuara tregojnë një prirje shqetësuese për sionistët dhe mbështetësit e tyre. Më shumë se një e treta e të rinjve hebrenj amerikanë simpatizojnë Hamasin, 42 për qind besojnë se Izraeli po kryen gjenocid në Gaza dhe 66 për qind simpatizojnë popullin palestinez në tërësi. Kjo situatë shton edhe më shumë shqetësimin e sionistëve.

Por ajo që i shqetëson vërtet sionistët është mallkimi i dekadës së tetë. Ata janë të mundur psikologjikisht. Humbja fizike nuk mund të jetë larg. Rajoni i Azisë Perëndimore, madje e gjithë bota, do të ishte një vend shumë më i mirë pa entitetin racist sionist.