Revolucioni i Kaftë i Ukrainës
Unë jam një tifoz i madh i Kievit, një qytet i dashur, ne karakter të këndshëm boregjez, me restorante të shumta të vogla, rrugë të pastra me pemë të rreshtuara dhe me koshtet e saj të birres. Njëqind vjet më parë Kievi ishte krysisht një resort rus, e disa zona e kanë ruajtur këtë shije. Tani Kievi patrullohet nga banda të armatosura nga Ukraina perëndimore, nga luftëtarë neo-nazistë të krahut të djathtë, pasardhës të Stefan Banderës, nga trupa kuislinge ukrinase dhe nga shkokët e tyre lokaë të armëve me bindje nacionaliste.
Pas një muaj konfrontimesh, presidenti Viktor Janukoviç u dorëzua. Firmosi përgatitjen e dorëzimi për KE-në dhe ia mbathi nga gjyqesia e revolucionarëve. Deputetët e partisë në pushtet u rrahën dhe u shpërndanë. Komunistët nuk ishin dakord që opozita të kishte gjithë parlamentin për vete, prandaj ata emëruar ministra të rinjë të marrë nga e gjitëh Ukraina. Revolucioni i Kaftë fitoi në Ukrainë. Ky vend i madh në Europën Lindore me 50 milion banorë ka marrë rrugën e Libisë. SHBA-të dhe BE-ja e fituan këtë raund, dhe e shtynë Rusinë mbrapa në drejtim të lindjes, ashtu siç e kishin planifikuar.
Mbetet për t’u parë nëse banditët neo-nazistë që fituan betejën do të bien dakord t’ia dorëzojnë politikanëve frytet e ëmbla të fitores, të cilët, Zoti e din, janë mjaftë të këqinj. Dhe më e rëndësishmja, mbetet të shihet nëse rusisht folësit në lindje dhe juglindje do ta pranojnë sundimin e kaftë të Kievit, apo do të ndahen e të shkojnë për hesap të vet, si populli i Izraelit (sipas Bibles), të cilët pas vdekjes së mbretit Solomon, u ngritën kundër trashëgimtarit të tij duke thënë: “Në çadrat e tua o Izrael!” dhe shpallën pavarësinë e çifligut të tyre. (Mbretërve 12:16). Ndërkohë, duket se dëshira e lindorëve për të ruajtur integritetin e Ukrainës është më e fortë se mospëlqimi i tyre për fitorën e kaftë. Edhe pse ata i mblodhën përfaqësuesit e tyre për atë që mund të jetë një deklaratë pavarësie, ata nuk guxojnë të pretendojnë pushtetin. Këta njerëz paqësorë kanë pak qëndrueshmëri për grindje.
Fqinji i tyre i madh Rusia, nuk duket haptazi e shqetësuar me këtë zhvillim ogurzi. Të dyja agjencitë ruse të lajmeve, TASS dhe RIA as që i vunë në krye lajmet e tmerrshme të Ukrainës, ashtu si Reuters-i dhe BBC-ja: për ta, Olimpiada dhe biathloni kishin një rëndësi më të madhe, siç mund ta shikoni në këto foto.
Kjo sjelle prej “struci” është tipike e mediave ruse: sa që e gjëjnë vetën në një pozitë të turpshme, ata i ikin duke shfaqur në televizion baletin e Sëan Lake. Këtë bënë edhe kur ra Bashkimi Sovjetik në vitin 1991. Kësaj here ishin lojrat olimpike në vend të baletit.
Opozita anti-Putinit në Rusi e miratoi me gjithë zemër grushtin e shtetit në Ukrainë. Dje Kievi, neser Moska, bërtasin ata. Mejdani (sheshi kryesor i Kievit, ku u bënë protestat anti-qeveritare) është i barabartë me Bolotnayan (një shesh në Moskë, ku u bënë protesta anti-qeveritare në dhjetor të vitit 2012) është një tjetër slogan popullor.
Shumica e rusëve ishin të mërzitur, por jo të befasuar. Rusia vendosi të minimizojë përfshirjën e saj në Ukrainë para disa javësh, si për t’i treguar botës mosndërhyrjen e tyre. Sjellja e tyre kufizohet nga pakujdesia. Ndërsa ministrave të vendeve të KiE-së dhe aleatëve të tyre në Kiev, Putini u dërgoi Vladimir Lukinin, një emisar i të drejtave të njeriru. Një politikan plak i nivelit të ulët, më shumë pak ndikim, për t’u marrë me krizën e Ukrainës. Ambasadorin rus z. Zubarov një tjetër të parëndësishëm, i zhdukur nga sfera publike. (Tani atë e kanë thirrur në Moskë). Putini nuk kishtë bërë asnjë deklraratë të vetme publike në lidhje me Ukrainën, duke e trajtuar atë sikur të ishtë Libia apo Mali, e jo një vend fqinj shumë afër rrethinave ruse.
Kjo qasje “me duart larg” pritej: Rusia nuk ndërhyri në zgjedhjet shkatërrimtare të Ukrainës në vitin 2004, as në zgjedhjen në Gjeorgji, të cilat prodhuan një qeveri ekstremisht anti-ruse. Rusia përfshihet vetëm nëse nëse bëhet fjalë për një betejë reale në terren, dhe nëse një qeveri legjitime kërkon ndihmë, sin ë Oseti në vitin 2008, apo në Siri në vitin 2011. Rusia mbështet ata që luftojnë për kauzën e tyre, përndryshe ajo, në mënyrë disi zhgënyese, qëndron menjanë.
Perëndimi nuk ka skrupuj të tillë. Përfaqësuesit e tij kanë qënë shumë aktiv: përfaqësuesja e Departamentit të Shtetit Viktoria Nuland ka kaluar dite dhe javë në Kiev, duke ushqyer protesuesit me biskota e duke u dhënë miliona para kontrabandë, duke u takuar me liderët e tyre e duke përgatitur grushtin e shtetit. Kievi është i lagur me dollarët e freskët amerikanë nga vetë dora e tij ( i një lloji ende të paparë në Moskë më kanë thënë disa miq rusë). Qeveria amerikane shpërndan para si një teksan i pakujdesshëm në një klub nate. Çdo i ri me dëshirën për të lufruar merr pesëqind dollar në javë, një luftëtarë i kualifikuar mbi një mijë, një komandant toge kishte dy mijë dollar, para të mira për standarded e Ukrainës.
Paratë nuk janë gjithçka. Njerëzit, gjithashtu, kanë nëvojë për një grusht shteti të suksesshëm. Ishtë një opozitë e Janukoviçit që fitoi zgjedhjet demokratike dhe në përputhje me rrethanat, tre parti humbën zgjedhjet. Mbështetësit e tre partive mund të gjenin plot njerëz për një demostratë paqësore, apo për një sit-in (një formë proteste duke ndënjur ulur). Por, a do të luftonin ata kur të vinte puna për t’u shtyrë? Me siguri jo. Edhe përfituesit e granteve bujare të SHBA-ve dhe KiE (duke llogaritur shumën totale të investimeve amerikane në “ndërtimin e demokracisë” e cila shkon në 5 miliard dollar). Ai mund të thirreshin te sheshi kryesor për nëj demostrim. Megjithatë, përfituesit e OJQ-ve janë njërez të ndrojtur e nuk ka gjasa të rrezikojnë mirëqënien e tyre. Shteteve të Bashkura i duhej një plan më i mirë luftimi për të hequr nga pushteti presidentin e zgjeshur në mënyrë demokratike.
Vezë gjarpri
Në Ukrainën perëndimore çelin vezët e gjarprit: bijtë e bashkëpunëtorëve të nazistëve që kishin përvetësuar urrejtjen ndaj rusëve me qumështin e nënave të tyre. Etërit e tyre kishin formuar një rrjet në Reinhard GEHLEN, si spiunë gjermanë. GEHLEN-i iu betua për besnikëri SHBA-ve dhe ia dorëzoi rrjetin e tij CIA-s. Ata vazhduan luftën e tyre guerile kundër sovjetikëve deri 1956. Mizoria e tyre ishte legjendare, sepse ata kishin për qëllim të trembnin popullsinë në përputhje të plotë me urdhrat e tyre. Ata i mbyten me duart e tyre të zhveshura të dyshuarit si miq të rusëve.
Një rrëfim i tmerrshëm i njërit prej pjesëmarrësve tregon për aktivitetet e tyre në Volyn: “Një natë, ne i mbytë 84 burra. Në mbytëm të rriturit, ndërsa fëmijëve u mbanin këmbët dhe ua përplasnim kokën në pragun e derës... Dy fëmijë të këndshëm, Stepa dhe Olya, 12 dhe 14 vjeç... Ne e ndamë më të voglin në dy pjesë, dhe nuk ishte nevoja që të mbysnim nënë e tij, pasi ajo vdiq nga një atak në zemër,”e kështu me rradhë. Ata masakruan qindra e mijëra polakë dhe hebrenj; edhe masakra e foshnjës Yar u krye nga ata, me heshtjen e gjermanëve, i ngjashem disi me heshtjen e Izraelit në masakrën e Sabras dhe Shatilas të palestinezëve nga fashistët libanezë të Falangës.
Bijtë e këtyre vrasësve u sollën që të urrejnë komunizmin, sovjetikë dhe rusët, dhe të adhurojnë veprat e baballarëve të tyre. Ata formuan grupin e rebelëve pro-Amerikë dhe anti-qeveritarë në Ukrainë. Krahun e djathtë të drejtuar nga Dimitro Yarosh. Ata ishin gati të luftonin, të vdisnin dhe të vrisnin. Njesi të tilla tërheqin rebelë të mundshëm të përkatësive të nryshme: zedhënësi i tyre është i riu rus, i kthyer në ukrainas, nacionalisti Artem Skoropadsky, një gazetar me një media të vetën. Ka të rinj rus të ngjashëm që u bashkokohen rrjeteve të ndryshme dhe behen bomba vetëvrasëse në malet e Kaukazit. Të rinjë, dëshira për aksion dhe sakrificë e të cilëve nuk mund të kënaqet në një shoqëri konsumi. Kjo është një stuhi sllave e tipit të Al-Kaedës të neo-nazistëve, një aleat i natyrshëm i Amerikës.
Ata nuk luftuan vetëm për bashkëpunim me KE dhe kundër bashkimit me Rusinë. Armiqtë e tyre ishin edhe rusët në Ukrainë, dhe rusisht -folësit të etnisë ukrainase. Dallimi mes dy të tjerëve është i dyshimtë. Para pavarësisë në vitin 1991, rreth tre të katërtat e popullsisë preferonin të flisnin rusisht. Që atëherë, qeveritë e ndryshme janë përpjekur të detyrojnë njerëzit të përdorin gjuhën ukrainase. Për ukrainasit neo-nazist kushdo që flet rusisht është një armik. Ju mund ta krahasoni këtë me Skocinë ku njerëzit flasin anglisht, e ndërsa nacionalistët duan t’i detyrojnë ata të flasin gjihën Bërns.
Prapa krahut të djathtë, me luftëtarët e tij të zjarrtë anti-komunistë dhe anti-rusë, mund të llogaritet një organizatë e madhe: neo-nazistja Liria (Svoboda) e Tyagnibokut. Disa vjet më parë Tyagnibok bëri thirrje për një luftë kundër rusëve dhe hebrenjve , tani ai është bërë më i kujdesshëm në lidhje me çifutët. Ai është ende si anti - rus, si John Foster Dulles. Tyagniboku u tolerua apo dhe u inkurajua nfa Janukoviçi, i cili donte të merrte një fletë nga libri i presidentit frances Zhak Shirak. Shiraku fitoi raundin e dytë të zgjedhjeve kundër nacionalistit Le Pen , ndërsa me siguri ai do të kishte humbur kundër çdo kundërshtari tjetër. Në të njëjtën mënyrë, Janukoviçi dontë që Tyagniboku të bëhej kundërshtari i tij i thyeshëm në raundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale.
Partitë parlamentare (me e madhja është partia e Julia Timoshenkos me 25% të vendeve. Më e vogla ishte partia e boksierit Kliçlo me 15%) do të mbështesnin trazirat si një mënyrë për të fituar pushtetin e humbur nga zdhedhjet.
Bashkimi i nacionalistëve dhe liberalëve.
Kështu na u formua dhe bashkimi i nacionalistëve dhe liberalëve. Ky bashkim është një markë tregtare e një politike të re të SHBA-ve në Evropën Lindore. U miratua në Rusi dy vjet më parë, kur armiqtë e Putinit u ndanë në dy grupe : ai i liberalëve pro - perëndimore dhe të aleatëve të tyre të rinj, dhe ai i nacionalistëve etnik rus, si dhe neo- nazistët e but dhe të ashpër. Liberalët nuk do të luftojë, ata janë të panjohur nga masa, ato përbëhen nga një përqindje mbi – mesatare prej hebrenjve, homoseksualëve, milionerë dhe opinionistë liberal. Ndërsa nacionalistët mund të nxisin një masë të madhe trushpëlarësh gati pothuajse sa bolshevikët, dhe është e sigurt që ata do të luftojnë. Ky është një koktejl anti - Putin më i preferuari nga SHBA-të. Kjo aleancë në të vërtetë arriti të merrte mbi 20 % të votave në zgjedhjet e Moskës, pasi përpjekja e tyre për të kapur pushtetin me grusht shteti u dënua nga jashtë nga Putin. Ukraina është veprimi i tyre dytë, i suksesshëm dhe i përbashkët.
Kini parasysh: liberalët nuk duhet që ta mbështesin demokracinë. Ata veprojnë në këtë mënyrë vetëm nëse ato janë të sigurt se kjo demokracia do t’u japë atë që ata duan. Përndryshe, ata mund të bashkojnë forcat e tyre me al Kaedën siç po ndodh tani në Siri, si në Libi me ekstremistët islamikë, si në Egjipt me ushtrinë, ose me neo- nazistët siç po ndodh tani në Rusi dhe Ukrainë. Historikisht, aleanca liberalo -naziste nuk ka hyrë në punë, sepse nazistët e vjetër ishin armiq të bankierëve dhe kapitalit financiar, dhe për këtë arsye anti - çifutë. Ky autostop mund të shmanget : Musolini ishte miqësor me çifutët dhe kishte disa hebrenj ministra në qeverinë e tij. Ai kundërshtoi qëndrimin anti - çifut të Hitlerit duke thënë se hebrenjtë janë të dobishme dhe miqësore . Hitleri u përgjigj se nëse ai do të lejojë një gjë të tillë atëherë me mijëra hebrenj do t’i bashkohen partisë së tij. Në ditët e sotme, ky problem është zhdukur: neo-nazistët modern janë miqësorë ndaj hebrenjve, bankierëve dhe homoseksualëve. Vrasësi norvegjez Breivik është një mostër shembullor i një çifuti miqësore neo- nazist. Të tillë janë dhe ukrainasit dhe rusët neo-nazistë.
Ndërsa banditët e vërtetë që vranë të gjithë hebrenjtë (dhe Polin), trashëgimtarët e tyre modernë po marrin një mbështetje të vlefshme nga hebrenjtë e sotëm. Oligarkët e origjinës çifute (Kolomoysky, Pinchuk dhe Poroshenko) i financuan ato, ndërkohë që një udhëheqës i shquar hebre, Kryetar i Shoqatës së Organizatave hebraike dhe Komunitetet e Ukrainës, Josef Zissels, i ka mbështetur dhe i ka justifikuar ato. Ka shumë përkrahës të Banderas në Izrael, ata zakonisht thonë se Bandera nuk ishte një antisemit, edhe pse ai e kishte mjekun e tij hebre. (Njësoj si Hitleri). Çifutët nuk donin t’ja dinin për nazistët që nuk i shënjestruan ato.
Revolucioni : Plani
Revolucioni meriton të përshkruhet me disa rreshta: Janukoviç nuk ishte një president shumë i keq, por i kujdesshme edhe pse i dobët. Gjithsesi Ukraina arriti në buzë të greminës financiare. (Ju mund të lexoni më shumë për këtë në një shkrimin tim të mëparshëm ) Ai u përpoq ta shpëtonte nga situata duke bërë aleancë me KiE-në, por KiE nuk kishte para për të në këmbim. Pastaj ai u përpoq për të bërë një marrëveshje me Rusinë, dhe Putin i ofroi atij një mënyrë për të dale por kjo gjë shkaktoi reagimin e dhunshëm të KiE dhe SHBA-ve pasi ata ishin të shqetësuar se do ta forcojë Rusinë.
Yanuk , siç njerëzit e quajnë atë shkurtër, kishte disa miq. Oligarkët e fuqishëm ukrainas të cilët nuk ishin aspak të dashuruar me të. Përveç arsyeve të zakonshme, ata nuk e pëlqejnë zakonin sulmues të birit të Yanuk -ut . Këtu ata mund të ketë pasur një farë të drejte siç është shprehur dhe kreu i Bjellorusisë, trimi Lukashenko, se mënyra joortodokse e marrjes së bizneseve nga djali i Yanuk-os u solli atyre fatkeqësi.
Elektorati Yanuko-së, rusisht - folësit e Ukrainës (dhe ata janë një shumicë në atë vend, ashtu si anglisht folësit skocezë janë shumicë në Skoci ) ishin të pakënaqur me të, sepse ai nuk u ka dhënë atyre të drejtë të flasin rusisht dhe që fëmijët e tyre të mësojnë në rusisht. Pasuesit e Julia Timoshenkos nuk e duan atë sepse ai e burgosi udhëheqësen e tyre .
Sulmi i orkestruar nga SHBA-të ndaj Presidentit të zgjedhur ndoqën udhëzimet Gene Sharp-it në një formulë shtatëshe, domethënë : ( 1 ) të konfiskojë një shesh qendror dhe të organizojnë një masë paqësore në një bllok, ( 2 ) të flitet pa fund për rrezikun e shpërndarjes së dhunshme , ( 3 ) nëse autoritetet nuk bëjnë asgjë, le të provokohet gjakderdhje, ( 4 ) të hapet lajmi për vrasje të përgjakshme , ( 5 ) se populli është i tmerruar dhe i tronditur dhe ( 6 ) i shtyur ( 7 )dhe se kompetenca të reja e kanë marrë përsipër situatën.
Elementi më i rëndësishëm i skemës asnjëherë nuk është shprehur qartazi nga Sharpi dinak, dhe kjo është arsyeja pse lëvizja Oçupy Wall Street nuk ja arriti rezultatit të dëshiruar. Ju duhet të keni një Master në Komunikim që t’i keni mediat kryesore në anën tuaj. Por këtu ,media perëndimore është plotësisht në anën e rebelëve, për ngjarjet që janë të organizuar nga ambasada e SHBA.
Në fillim, ata u mblodhën për një protest paqësore në Sheshin e Pavarësisë ( Sheshi Mejdani ) duke përfshirë këtu: marrësit e fondeve nga USAID-i, një rrjeti i madh i OJQ-ve, përkrahësit e oligarkut të arratisur Khoroshkovski , neo - nazistët e Sektorit të djathtë dhe radikalët e Kauzës së Përbashkët. Kuvendi i qetë u argëtua nga artistët, ushqim dhe pije falas, sex pa hezitim – le të themi një tip karnavalesh në qendër të kryeqytetit, dhe kështu filloi duke tërhequr masat, siç do të ndodhte në çdo qytet tënjohur të botës. Këto karnavale u paguan nga oligarkët dhe nga ambasada amerikane.
Por karnavalet nuk mund të zgjasin përgjithmonë. Ashtu si dhe ç’u përmend në rastin (2 ), thashethemet e shpërndarjes së dhunshme u përhapën menjëherë . Njerëzit u frikësuan dhe ja mbathën me të katërtat. Vetëm një turmë e vogël e aktivistëve mbetën në shesh. Provokim sipas pikës numër ( 3 ) është furnizuar nga një agjent perëndimor brenda administratës, z Sergej Levochkin. Ai shkroi letrën e tij të dorëheqjes, me t’a postuar atë urdhëroi policinë për një shpërndarje të dhunshme. Policia menjëherë ndërhyri dhe shpërndau aktivistët. Askush nuk u vra, askush nuk u plagos rëndë. Por sot qeveria, në mënyrë paradoksale, pas një numri prej qindra të vrarësh thërret fuqishëm për vrasje të përgjakshme në atë kohë. Mediat botërore, ky mjet i fuqishëm në duart e Masterit të Komunikimit (oratorisë) qortuan rëndë : Yanukoviç ka masakruar fëmijë.
E përmendëm Gene Sharpin, por Mejdani kishte një tjetër bashkëprojektues: Guy Debord bashkë me konceptin e tij të Shoqërisë së Spektaklit. Yanukovych bëri gjithçka për të ndërtuar rezistencën në Mejdan: ai dërgoi policinë e tij e trazirave për të shpërndarë turmën, dhe pasi ata e bënë vetë gjysmën e punës. Pas një trajtimi të tillë, edhe një qen shumë i qetë do të kafshojë.
Debord erdhi në Mejdan ashtu siç ai shkoi në Libi dhe Bosnje, duke pretenduar të drejtat e njeriut dhe duke kërcënuar me sanksione dhe bombardimet. Sa herë që vjen ai, lufta vjen pas tij. Unë shpresoj se do të jetë larg nga çdo vend që ka në plan për të vizituar.
Viktimat e para të Revolucionit Broën kanë qenë monumentet – sidomos ato të Leninit, sepse ata e urrejnë komunizmin në çdo formë, sepse revolucionarët solidarizohen me palën e humbur, me nazistët gjermanë.
Historia do të na tregoni se në çfarë mase Yanuk dhe këshilltarët e tij do ta kuptojnë se çfarë bënë. Gjithsesi , ai inkurajoi zjarrin e Mejdanit nga një forcë policore pa armë. Neo- nazistët e Mejdanit kanë përdorur snajpera kundër forcave të policisë, dhjetëra njerëz u vranë, por Presidenti Obama bëri thirrjeqë Yanuk të tërhiqet, dhe ai u tërhoq. Një diplomat i KiE do ta kishte kërcënuar atë me bankën e të akuzuarve të gjykatës së Hagës, dhe ai do të kishte thrrur dhe policinë e tij pas. Asnjë qeveri nuk do të mund të funksionojnë në rrethana të tilla.
Përfundimisht ai dha dorheqje. Rebelët morën pushtetin, e ndaluan gjuhën ruse dhe filloi plaçkitja e Kievit dhe Lvovos. Tani jeta e njerëzve të qetë të Kievit është kthyer në një ferr të gjallë: plaçkitjet e përditshme, rrahje, vrasje të shumta. Fitimtarët janë duke përgatitur një operacion ushtarak kundër zonat ruso - folëse në jug lindje të Ukrainës. Spektakli i revolucionit ende mund të kthehet në një të vërtetë të përgjakshme.
Disa Ukrainas shpresojnë se Julia Timoshenko, e sapo liruar nga burgu, do të jetë në gjendje të frenojë rebelët, ndërsa të tjerët shpresojnë se presidenti Putin do t’i kushtojë kujdes dhe kohë ngjarjeve të Ukrainës, tani që lojërat e tij olimpike përfunduan. Spektakli nuk mbaron derisa zonja e trrashë nuk këndon, por se ç’këngë do të këndoj ajo ende mbetet për t'u parë dhe dëgjuar.