Myslimanët e vërtetë, dhe veçanërisht alevianët, e konsiderojnë Pejgamberin e Shenjtë dhe Ehli Beitin si një fenomen fatmadh për tërë njerëzimin dhe ekzistencën e tij. Sipas tyre, madhështia e personaliteteve të Ehli Beitit i detyrohet në radhë të parë pastërtisë, idealizmit dhe përkushtimit të tyre ndaj Zotit. Natyrisht, në kohën tonë këto virtyte vlejnë pak e rrallë herë për t’u ngjitur në listat dhe klasifikimet e njerëzve “të mëdhenj”, meqenëse sot përzgjedhja e “të mëdhenjve” bëhet, si rregull, mbi të tjera kritere.

Ndërkaq, impakti dhe gjurmët e pjesëtarëve të Ehli Beitit në histori mbeten përgjithmonë të pashlyeshme dhe vepronjëse, sepse idealizmi dhe pastërtia e tyre vazhdojnë sot e kësaj dite të rezonojnë me idealet e të njëjtit lloj në mbarë shpirtin e njerëzimit. Ndikimi i Pejgamberit të Shenjtë  dhe i  Familjes  së tij  në  proceset  historike  ushtrohet çdo  minutë  e  sekondë përmes individëve të shumtë - qofshin ata të njohur apo anonimë - që e brumosin dhe e frymëzojnë veten me mësimet dhe shembujt e tyre të ndritur.

Sekreti i mbijetesës së Ehli Beitit në memorien dhe mendimin e veprimin e myslimanëve vërtet të devotshëm është tepër i thjeshtë. Për Ehli Beitin, njeriu është krijesë e një Zoti të vetëm dhe, si i tillë, ai duhet të jetojë, të sillet dhe të veprojë në pajtim me rregullat që i ka caktuar Krijuesi.

Sigurisht, mbase njeriu do mund të jetonte në mënyrë më komode, po të praktikonte në vend të tyre vetëm pragmatizmin që i sugjeron kjo botë; por ky komoditet do të ishte si ai i përdorimit të një bombe të kurdisur me sahat për matjen e kohës. Të jetuarit e një jete kaq të dëlirë dhe mbi bazën e principeve të tilla, kaq të qarta, patjetër që është një dhuratë hyjnore. Ajo nuk i jepet çdo njeriu, pa le më një familjeje të tërë që do duhet ta shoqërojë njerëzimin përgjatë tërë ekzistencës së tij. Natyrisht, Zoti nuk jep hesap për favoret që bën, sidomos kur është fjala për më të dashurin ndër krijesat e Tij, Pejgamberin Muhamed. Këtë

preferencë të Tij, Ai e shpall botërisht në të gjitha shkrimet e shenjta të linjës abrahamike, madje edhe në shkrime të traditave e qytetërimeve të tjera, gati të panjohura për botën dhe kohën ku(r)lindi dhe veproi Ehli Beiti.

 1. Pejgamberi dhe Ehli Beiti në Shkrimet e Shenjta para-kuranike

 Ka mjaft fakte të regjistruara historike, që dëshmojnë se hebrenjtë dhe të krishterët e periudhës kur jetoi Pejgamberi i Shenjtë, prisnin ardhjen e një Pejgamberi të ri në Arabi, veçanërisht në Hixhaz. Shpresat e  tyre  bazoheshin në  disa shpallje  të  Testamentit të  Vjetër  dhe të  Ri,  në dokumente të tjera të shkruara, si dhe në komentaret e tyre. Kaq e madhe ishte tek hebrenjtë dhe të krishterët e Arabisë bindja në këtë ngjarje, saqë ata e kishin zakon t’i kërcënonin idhujtarët agresivë me këto fjalë:

• Prisni! Se do të vijë Pejgamberi i premtuar dhe do t’ju ndëshkojë për të gjitha të ligat dhe veset! Megjithëse pak, për shkak të efektit gërryes të kohës e të falsifikimeve, Shkrimet e Shenjta kanë gjithsesi mjaft lajme të Providencës Hyjnore, që njoftojnë qartë dhe qysh nga periudhat më të hershme biblike për ardhjen e Pejgamberit të Islamit dhe karakterin e përjetshëm të kodit që ai do të sillte për njerëzimin. Më poshtë po rreshtojmë disa prej tyre, pa u futur në interpretime të hollësishme.

Në vargjet 22 deri 25 të Kapitullit 3 në ‘Aktet’, në ‘Testamentin e Vjetër’, jepet kjo dëshmi: Sepse Moisiu u tha etërve me bindje se Zoti juaj do t’ju dërgojë një Pejgamber nga vëllezërit tuaj, njësoj si mua, e ju të dëgjoni çdo gjë që do t’ju thotë ai. E   do   të   ndodhë   që   gjithë   shpirtrat   që   nuk   do   ta   dëgjojnë   atë   Pejgamber,   do   të shkatërrohen e ndahen nga njerëzit. Po. Dhe të gjithë pejgamberët, qysh nga Samueli, dhe ata që vijnë pas tij kanë folur gjithashtu, që të gjithë, dhe i kanë parathënë këto ditë.

Në to bie menjëherë në sy që Pejgamberi i parashikuar pritej të vinte jo nga hebrenjtë, por nga vëllezërit e tyre, që janë arabët nëpërmjet Ismaelit; për më tepër, ky Pejgamber do të ishte ‘njësoj’ si Moisiu. E   vërteta  është se,  po   të  analizohen të gjithë   pejgamberët  e ardhur pas Moisiut, asnjëri nuk i ngjan atij aq shumë për nga veprimtaria, madje edhe nga jeta e tij private, sa Pejgamberi Muhamed, i cili, njësoj si Moisiu, zbriti një kod hyjnor ligjesh, pati Aaronin e tij, që ishte Imam Aliu, ishte lindur nga nënë e babë e kishte bërë jetë familjare, ashtu si ai, pa përmendur, pastaj, shumë hollësira të tjera, për të cilat nuk gjejmë dot vend në këtë material për t’i paraqitur.

Të njëjtën përmbajtje kanë edhe vargjet 15 - 19 të kapitullit ‘Deuteronomi’ të Testamentit të Vjetër. Kurse ‘Gjeneza’, vargu 20, përmban premtimin që Zoti i bën Abrahamit në lidhje me Ismaelin: E Unë të kam dëgjuar edhe për Ismaelin. Unë e kam bekuar atë dhe do ta bëj me fryte e do ta shtoj shumë racën e tij: Dymbëdhjetë princa do dalin prej tij e nga Ismaeli do të nxjerr një komb të madh.

Aluzioni   që   bëhet   këtu   për   të   Dymbëdhjetë   Imamët   është   i   qartë.   Po   në   qoftë   se   do   ta kombinonim këtë varg me vargun 17 të të njëjtit kapitull, e Unë do të bëj një marrëveshje midis Meje e teje dhe farës tënde nëpër breza pas teje, një marrëveshje të përjetshme për të qenë Zoti yt dhe i farës tënde pas teje, ky do të mund të vështrohej si një tjetër aluzion i qartë i përjetësisë së Ehli Beitit nëpërmjet Imam Mehdiut.

Gjon Pagëzori, i cili u shfaq pak përpara Jezusit, u përgjigjet kështu priftërinjve dhe levitëve, që hebrenjtë e Jeruzalemit dërguan për ta pyetur, se cili ishte: Dhe ai pohoi e nuk mohoi; por pohoi se, unë nuk jam Krishti. E ata e pyetën, po cili atëherë? Mos je Eliasi? E ai u përgjigj, nuk jam. Je Pejgamberi që presim? Dhe ai u përgjigj: Jo.

(Ungjilli sipas Gjonit, 1:20-21)

Pra, flitet për një Pejgamber që pritej të vinte, por që nuk ishte as Krishti dhe as Eliasi, ardhja e të cilëve është identifikuar e përmbushur tashmë. Për më tepër, ky Pejgamber kishte një identitet krejt të vetin dhe ishte mjaft i njohur në rrethet e teologëve të asaj kohe, aq sa për të përdorej termi familjar ‘Pejgamberi i pritur (ose i premtuar)’. Por, po të kujtojmë se më pas nuk ka ardhur Pejgamber   tjetër,   përveçse   Muhamedi,   del   qartë   se   ‘Pejgamberi   i   pritur’   është   pikërisht Muhamedi.

Por të dhënat më të plota për Pejgamberin e Islamit dhe Imamët jepen nga vetë Jezusi në fjalën e tij të largimit nga kjo botë: E unë po ju them të vërtetën, që është më mirë për ju që unë të largohem, se po të mos largohem, nuk do t’ju vijë Ngushëlluesi, por nëse largohem, unë do t’jua dërgoj atë midis jush, dhe kur ai të vijë do ta qortojë botën për mëkatin dhe do të flasë për drejtësinë e Perëndisë dhe për Gjyqin e Tij. (Ungjilli sipas Gjonit, 16:7,8). Kisha edhe më shumë për t’ju thënë, por tani ju s’jeni në gjendje të mbani më. Por kur të vijë Shpirti i të Vërtetës, ai do t’ju udhëzojë ta njihni të gjithë të vërtetën. Atë që do t’ju thotë ai, nuk do ta marrë prej vetes, por do t’ju thotë atë që dëgjon. Dhe do t’ju tregojë për gjërat e ardhme. (Ungjilli sipas Gjonit, 16:12,13). Ati do t’ju dërgojë në emrin tim Ngushëlluesin, Shpirtin e Perëndisë. E ai do t’ju kujtojë çdo gjë që ju thashë dhe do t’ju ndihmojë që ta kuptoni. (Ungjilli sipas Gjonit, 14:26). E unë do t’i lutem Atit dhe Ai do t’ju dërgojë një tjetër ngushëllues, që të mbetet me ju përgjithmonë. (Ungjilli sipas Gjonit, 14:16).

Në sa më lart, del fare qartë se Jezusi nuk kishte ardhur në këtë botë për të thënë gjithë të ërtetën apo fjalën përfundimtare të Zotit, sepse njerëzit nuk ishin ende të përgatitur për dëgjimin e saj; se ai kishte ardhur këtu vetëm për një kohë të kufizuar dhe se ishte një tjetër Pejgamber ai që do duhej të qëndronte përjetësisht midis njerëzve; se kjo e vërtetë do t’u thuhej njerëzve në formën e saj përfundimtare përmes atij që Jezusi e quan ‘Ngushëlluesi’ ose ‘Shpirti i Perëndisë’; dhe se ky Pejgamber i pritur do të transmetonte tek njerëzit vetëm atë që do të dëgjonte, asgjë tjetër më shumë.

Po të përmblidhen të gjitha këto fakte, arrijmë në përfundimin se këtu bëhet fjalë vetëm për Pejgamberin Muhamed dhe vlerën përfundimtare të Kuranit, Mesazhit që ai do të zbriste, të cilin do duhet që ta mbajnë përjetësisht midis njerëzve të Dymbëdhjetë Imamët. Dhe le të përmendim shkarazi, më në fund, që edhe Maetrea, Pejgamberi i paralajmëruar nga Buddha, ka të njëjtat atribute dhe karakteristika si ato të Pejgamberit të Islamit!

2. Kurani dhe Muhammed Aliu

Binomi Pejgamberi Muhammed - Imam Ali konsiderohet përgjithësisht si një unitet i vetëm. Në këtë pikëpamje e ka burimin edhe emri Muhamed Ali, që përdoret aq shpesh nëpër mjediset aleviane. Natyrisht, kjo nuk është një pikëpamje e pathemeltë dhe e pabazë, sepse themel i saj është   vetë   Kurani   i   Shenjtë.   Pejgamberi   Muhamed   dhe   Imam   Aliu   janë   personifikime   e manifestime të së njëjtës Dritë Hyjnore. Pejgamberi i Shenjtë ishte dërguar për të përfunduar zbulimin e kodit Hyjnor, ndërsa Aliu - për të konceptuar sistemin e Imamatit, duke qenë vetë ai Imami i Parë i vargut të Imamëve - udhëheqësve të caktuar në rrugë hyjnore, të cilët zotëronin frymën pejgamberike dhe perfeksionin e Muhamedit.  Këtë e dëshmon edhe kjo traditë, që transmeton Imami i Gjashtë, Xhafer Sadiku: I pari prej nesh është Muhamed, i mesmi prej nesh është Muhamed, i fundit prej nesh është Muhamed, secili prej nesh është Muhamed. Megjithëse misioni pejgamberik përfundoi me Pejgamberin e Shenjtë, udhëheqja e Zotit për njerëzimin mbetet një proces i përjetshëm i Mëshirës Hyjnore, që do të vazhdojë deri sa të jetë bota. Zoti nuk ka lejuar kurrë ndonjë çarje në vazhdimësinë e udhëheqjes së tij. Pejgamberë janë dërguar njëri pas tjetrit në të gjitha pjesët e botës, dhe sa herë që tërhiqej nga skena një prej tyre, do të dërgohej një tjetër në vend të tij si Pejgamber, mëkëmbës apo vazhdues i veprës së tij. Lidhur me këtë çështje, Kurani thotë: Ne nuk largojmë e lëmë pa përfillur asnjë sinjal, pa sjellë një tjetër më të mirë, ose po aq të mirë sa ai. (El Bekare, 106). Fjalët më lart kërkojnë një analizë të vëmendshme: Sipas tyre, kur tërhiqet nga kjo botë një Pejgamber, e pason një tjetër me një mesazh më superior dhe me një status më të lartë. E nëse mesazhi që solli Pejgamberi i Shenjtë ishte forma më e lartë e Fjalës Hyjnore, kjo është arsyeja pse ishte dhe i fundit në procesin e zbulimit të saj. Në bazë të ajetit të mësipërm, pikërisht kjo i jep Pejgamberit të Shenjtë statusin më të lartë ndër tërë Lajmëtarët e Zotit. Këtej rezulton, gjithashtu, se ai që do duhej të pasonte Pejgamberin e Shenjtë nuk mund të kishte status më të lartë sesa Pejgamberi. Por as edhe më të ulët. Në ajet thuhet shprehimisht se statusi i tyre është minimalisht i barabartë. Dhe po të kemi parasysh ajetin e ‘Pastrimit’, që do të trajtohet më poshtë,   si   dhe   ajetin   ‘Tabligh’,   të   zbuluar   në   Ghadir   Kum,   del   se,   sipas   fjalëve   të   vetë Pejgamberit të Shenjtë, Imam Aliu është vërtet i barabartë me të në pastërti, është nga i njëjti trung si ai, nga e njëjta dritë hyjnore si ai, dhe i barabarti me të në shpirt dhe në qenie, siç e tregon edhe shprehja ‘Nafse’, që Pejgamberi e përdor në ajetin ‘Mubahila’, që do të analizohet më poshtë e që do të thotë ‘gjëja e afërt, sa dhe vetë shpirti’. Cilësitë e shquara pejgamberike të Imam Aliut dalin veçanërisht pastër në këtë karakterizim që i ka bërë Pejgamberi Muhamed pas përfundimit të një beteje:

O Ali! Po të mos druhesha se njerëzit do të të vendosnin në pozicionin ku të krishterët vendosën Jezusin, do t’u kisha zbuluar për ty gjëra, pas të cilave ata do të mblidhnin pluhurin ku shkel këmba jote për të kuruar sëmundjet e tyre me të.

3. Simbioza e Ehli Beitit me Kuranin e Shenjtë

Është fakt historik, që njihet nga të gjithë, që kudo dhe sa herë që Pejgamberit i zbriteshin sure apo ajete të Kuranit të Shenjtë,  ato  regjistroheshin në vend dhe pa  vonesë  nga shkrues që Pejgamberi i mbante posaçërisht për këtë punë. Tregohet gjithashtu se, me të marrë një zbulesë të re, Pejgamberi e kishte zakon t’i udhëzonte shkruesit ta sistemonin në sure të caktuara, deri sa kështu, hap pas hapi, u bë kompilimi i plotë i Kuranit të Shenjtë, Librit të Zotit. Kur ky proces mbaroi, përfundoi edhe Misioni i Pejgamberit. Pas kësaj ai mund të largohej i qetë nga kjo botë. Testamenti që u la njerëzve ishte tepër lakonik: Po lë prapa midis jush dy gjëra të rëndësishme - Librin e Zotit dhe Ehli Beitin tim. Po të mos u ndaheni këtyre të dyve, nuk do të futeni kurrë e asnjëherë në rrugë të gabuar pas meje; sepse vërtetë që këta të dy nuk do të ndahen kurrë nga njëri-tjetri, deri sa të vijnë të dy e të më takojnë tek burimi i Keuserit.

Kjo deklaratë  dëshmohet njëzëri nga të  gjithë  tradicionistët.  Ajo vërteton  qartë se Kurani I Shenjtë ekzistonte në formën e një libri të plotë e të miratuar prej Pejgamberit qysh përpara se ai të vdiste. Atë kohë ekzistonin katër kopje të Librit të Zotit, një nga të cilat e zotëronte Imam Aliu, që e kishte pajisur edhe me komente e shënime të hollësishme. Pa u zgjatur në kuptimin e përpjekjeve të mëvonshme, të cilat zgjatën 25 vjet me radhë, për të kompiluar një vepër tashmë të përfunduar e të kompiluar, le të përpiqemi të kuptojmë natyrën e kësaj porosie të fundit të Pejgamberit të Shenjtë, kaq të thjeshtë e domethënëse në të njëjtën kohë, për të mos iu ndarë kurrë unitetit të përjetshëm të Imamëve të tij me Kuranin e Shenjtë. Kemi të bëjmë këtu me një qëndrim hyjnor, të cilin Pejgamberi vetëm sa duhej ta komunikonte, si në të gjitha veprimet e tjera të tij, apo me një qëndrim sentimental të tij? Ka të paktën dy arsye pse u zgjodhën pikërisht Imamët e Shenjtë si pasardhës të Pejgamberit. Në qoftë se ata do të kishin dalë nga familje tjetër, ajo do mund të trajtohej gabimisht ose qëllimisht si një autoritet tjetër paralel, i barasvlershëm me autoritetin e Pejgamberit të Shenjtë. Zgjedhja Hyjnore   e   shmangte   këtë   mundësi,   vendoste   një   autoritet   të   vetëm   të   të   fundmit   prej pejgamberëve të Zotit dhe lehtësonte arritjen pozitive të të vetmit qëllim të misionit të tij. Nga ana   tjetër,   në   këtë   mënyrë   vihej   në   jetë   përfundimisht   marrëveshja   hyjnore   e   Zotit   me Pejgamberin Abraham (Gjeneza, 17:7, 8 dhe 18:20, cituar dhe në Seksionin 1 të këtij artikulli). Nga ana tjetër është krejt e natyrshme që ta shikojmë Kuranin si shumën totale të Fjalës së Shenjtë dhe si Librin e Zotit, që jep hartën e Universit fizik e shpirtëror, ku të gjitha germat, termat, fjalitë,   frazat,  paragrafët, kapitujt e  simbolet e  tij, secili veç  e veç apo   të tëra  tok, pasqyrojnë faktet e krijimit. Ndërkaq është e qartë që asnjë hartë nuk t’i tregon dot të dhënat që përmban, pa një shkallë të fiksuar, që paraqitet zakonisht së bashku me të. Pa këtë shkallë, çdo hartë do të dukej si një kaos pikash dhe vijash pa kurrfarë simetrie, kuptimi e lidhjeje ndërmjet tyre. I tillë është edhe Kurani për ata që nuk e njohin shkallën e tij të vërtetë. Në fakt, çdo gjë e matshme ka  shkallën e  vet të fiksuar, e cila lejon lexim korrekt të masës dhe përdorim tëdobishëm të saj. Kondita e parë dhe e fundit që duhet të plotësojë një shkallë e tillë, është që të jetë e saktë dhe e dhënë një herë e përgjithmonë dhe pa asnjë gabim. Këtë çështje e Kurani trajton kështu: Ne ju dërguam pejgamberët Tanë me fakte të qarta e të pamohueshme e me ta dërguam Librin dhe Shkallën, që njerëzit t’i përmbahen së drejtës. Dhe dërguam hekurin, ku është fshehur fuqi e madhe dhe e mirë për njerëzimin.

(El Hadid, 25)

Del natyrshëm pyetja: Çfarë mund të përdoret si shkallë tek një hartë e natyrës së Kuranit? Si e tillë mund të shërbejë arsyeja, por edhe ajo ka kufizimet e saj, pa dyshim. Do duhej një arsye absolutisht e pagabueshme dhe e padeformueshme, e përsosur nga vetë Zoti dhe e pajisur me dije vetëm prej Tij, për ta kryer një funksion të tillë. Kurani jep bindshëm argumente (një pjesë të të cilëve do t’i shqyrtojmë më poshtë), se këtë arsye e dije e zotërojnë vetëm Pejgamberi i Shenjtë dhe Imam Aliu dhe, nëpërmjet tyre, edhe Ehli Beiti. Ndërkaq, merret lehtë me mend që vetëm individët, që kanë pasur kontakte me këtë Libër qysh nga periudha shumë më të hershme sesa koha e zbulimit të tij, do mund të shërbenin si shkalla e duhur për të udhëhequr njerëzit në kuptimin e drejtë të tij. Këtë ide, Kurani e transmeton me këto fjalë: Pa dyshim, Kurani është Fjala e Nderuar e Zotit në Librin e Fshehtë; askush nuk e prek atë, përveç atyre që janë të pastruar. (El Vakia: 76-79).

Por qenia në kontakt me Kuranin në formën e tij të parazbulesës, siç ndodhet te Libri i Fshehtë, presupozon status të njëjtë me të të shpirtrave të pastruar, përndryshe kontakti do të ishte i pamundur. Natyrisht, ky kontakt duhet të ketë qenë i natyrës intelektuale dhe shpirtërore, jo fizike.   Se   kush   janë   këta   shpirtra,   këtë   e   dëshmon   Kurani,   që   identifikon   pa   mëdyshje ekzistencën e personaliteteve të tilla, të cilëve vet Zoti ua ka dhënë përsosmërinë nëpërmjet pastrimit hyjnor. Këta janë Imam Aliu dhe Ehli Beiti, njerëzit e Familjes Pejgamberike.

Këtë  e  përforcon   edhe  ajeti  (57:25),   që  flet  për  ‘hekurin  me  fuqi  të madhe  e  të  mirë   për njerëzimin’. Sipas Imamëve të Shenjtë, këtu bëhet fjalë për Zulfikarin, shpatën e famshme të Imam   Aliut,   që   vet   Pejgamberi   ia   dhuroi   pas   betejës   së   Uhudit.   Është   mjaft   interesante, gjithashtu,   të  vërejmë   në  këtë  bashkëshoqërim   të   dijes,   autoritetit   dhe  forcës   -   në  emër   të drejtësisë   -   aluzionin   për   tre   elementet   më   thelbësore,   që   sigurojnë   të   gjitha   garancitë   e nevojshme për përparimin dhe instalimin përfundimtar të Islamit. Kujtojmë këtu faktin e njohur botërisht se asnjëri nga të Dymbëdhjetë Imamët, dhe as Pejgamberi apo bija e tij, Fatimeja, nuk kanë marrë ndonjëherë mësime nga njerëz të tjerë gjatë tërë jetës së tyre; e, megjithatë, kanë qenë njerëzit më të ditur e të përsosur të kohëve kur jetuan. Ajeti i cituar më sipër dhe ai I Pastrimit shpien në përfundimin logjik, që simbioza e Librit të Shenjtë me Ehli Beitin e Shenjtë e ka   origjinën   në  periudhën   para-Kuranike   dhe   se   që   të   dy   këta   faktorë   janë   përjetësisht   të unifikuar. Lidhur me përmasat e këtij unifikimi, Kurani shprehet në këtë mënyrë: Dhe Ne e vetëm Ne i japim jetë të vdekurit, dhe Ne regjistrojmë atë, që ata nisin përpara vetes e madje edhe gjurmët (që ata lënë pas); dhe Ne i kemi futur të gjitha tek Imamun-Mubiin. (Jasin, 12).

‘Imamun-Mubiin’ do të thotë ‘Udhëheqësi që shpreh vetveten’. Natyrisht, nga sa thamë edhe më lart,  nuk ka  fare rëndësi  nëse   ky ‘Udhëheqës  që shpreh  vetveten’  interpretohet  sikur është ‘Kurani’ apo ‘Ehli Beit’; sepse, që të dy ata janë pasqyrime të njëri-tjetrit. E vetmja diferencë qëndron te fakti që Kurani, në formën që ka kur e kemi në duar, nuk flet, pra nuk e manifeston dot vetveten; kurse Ehli Beiti flet, pra e shpreh, e shpalos dhe e interpreton vetveten. Lidhur me këtë, Imami i pestë, Imam Bakiri, thotë: Kur u zbulua ajeti (36:12) ishin të pranishëm edhe Ebu Bekri e Ymeri. Ata e pyetën Pejgamberin e Shenjtë: “O Lajmëtar  i Zotit, cili është ‘Imamun Mubiin’, Torahu?”. Përgjigja ishte “Jo”. Prapë e pyetën: “Mos është Ungjilli, që iu dha Jezuit?”. Përsëri përgjigja ishte “Jo”. Më pas ata e pyetën: “Atëherë duhet të jetë Kurani i Shenjtë!” Por edhe këtë herë përgjigja ishte “Jo”. Pastaj Pejgamberi i Shenjtë u kthye nga Imam Aliu dhe tha: “Në të vërtetë është ky ai Imam, tek i cili Zoti ka futur dijen e gjithçkaje”. Dhe duke iu drejtuar njerëzve të pranishëm, vazhdoi: ”O njerëz! Nuk ka degë të dijes që Zoti të mos ma ketë dhënë mua e unë të mos ia kem dhënë Aliut!”

Ky pohim dëshmon edhe një herë traditën e famshme të Pejgamberit: Unë jam Qyteti i Dijes dhe Aliu është Porta e tij.

4. Ehli Beiti në ajetet e Kuranit

Është fakt që vlerësime e lëvdata për virtytet e Imam Aliut ka shprehur jo vetëm Pejgamberi. Vetë Zoti i Madhërishëm ka zbritur një numër të madh ajetesh, ku nxjerr në pah e lëvdon virtytin e Aliut, durimin dhe qëndrueshmërinë e tij, fisnikërinë e sjelljeve të tij në raportet me njerëzit e, madje, edhe me  armiqtë  e tij, bujarinë   e tij, guximin e trimërinë e tij, dhe, mbi të gjitha, mëkëmbësinë e tij, shpallja e së cilës ishte aq thelbësore, saqë Zoti e vuri si kusht për njohjen e suksesit të misionit pejgamberik të përhapjes dhe përsosjes së besimit islam midis njerëzve. Më poshtë do të njihemi vetëm me disa nga këto ajete, që hedhin dritë mbi meritat e veçanta të familjes së drejtpërdrejtë të Pejgamberit Muhamed.

I. Ajeti i Pastrimit (Tathir)

Zoti dëshiron t’i mbajë larg papastërtitë nga ju, o Ehli Beit, dhe t’ju bëjë të pastër si vetë pastërtia. (El Ahzabë, 33)

Të gjithë komentuesit e Kuranit dhe tregimtarët e traditave të Pejgamberit janë në një mendje, që fjala ‘Ehli-Beit’ ose ‘njerëz të Shtëpisë’, siç është përdorur nga Zoti i Madhërishëm në Kuran, u referohet vetëm katër njerëzve: Fatimesë - bijës së Pejgamberit, Aliut - bashkëshortit të saj, dhe dy fëmijëve të tyre - Hasanit dhe Hysenit. Në komentarin e tij të famshëm ‘Dur al-Mansur’, studiuesi i mirënjohur i Shkrimit të Shenjtë, Sujutiu,   citon   rrëfimin   e   Tabaranit   të   përcjellë   nga   Umi   Selimeja,   sipas   të   cilit,   një   here Pejgamberi i kishte thënë bijës së tij të dashur, Fatimesë, që të thërriste të shoqin e saj, Aliun, bashkë me dy bijtë e tyre, Hasanin dhe Hysenin. Kur ata erdhën, Pejgamberi i mbuloi me një copë pëlhure fadaku dhe, pasi shtriu dorën mbi ta, tha: O Zot! Këta janë familja e Muhamedit, mbuloje, pra, me bekime e favore familjen e Muhamedit, ashtu siç ke mbuluar njerëzit e Abrahamit. Ti je Mbi çdo Gjë Tjetër. Ti je i Lavdishmi. Umi Selimeja tregon se kishte ngritur një cep të pëlhurës për t’u bashkuar edhe ajo me ta, por Pejgamberi e kishte tërhequr prapa për krahu, duke i thënë: “Ti e ke tashmë vendin tënd”. Një tjetër traditë vjen nga një drejtim tjetër, po nga Umi Selimeja, e cila tregon se një herë Pejgamberi ndodhej në shtëpinë e saj me një mantel khaibari hedhur krahëve, kur në dhomë hyri bija e tij, Fatimeja, me një enë me ushqim në dorë. Pejgamberi i tha të thërriste edhe të shoqin, Aliun, dhe dy të bijtë, Hasanin e Hysenin, që të hanin të gjithë bashkë. Sapo u ulën për të ngrënë, Zoti i zbriti Pejgamberit ajetin: Zoti dëshiron t’i mbajë larg papastërtitë nga ju, o njerëz të Shtëpisë, dhe t’ju bëjë të pastër sa vetë pastërtia.

(El Ahzabë, 33)

Atëherë Pejgamberi i futi të gjithë nën mantelin e tij dhe, duke ngritur duart drejt qiellit, tha: “O Zot! Kjo është familja ime dhe këta janë më të afërmit e njerëzve të mi. Mbaji larg prej tyre papastërtitë dhe ruaji të pastër si vetë pastërtia”. Umi Selimeja shton se Pejgamberi i përsëriti këto fjalë tre herë dhe, kur ajo kishte futur kokën  ën mantel dhe e kishte pyetur nëse duhej të ishte edhe ajo me ta, ai i kishte thënë dy herë me një gjest mohues: “Jo. Ti je atje ku duhet”. Pejgamberi ua ka shpjeguar myslimanëve në shumë raste kuptimin e këtij ajeti dhe tërhiqte vëmendjen e tyre në domethënien e tij. Ebu Sa’id Khidri citon Pejgamberin të ketë thënë: “Ky ajet është zbuluar në lidhje me pesë persona: Mua vetë, Aliun, Fatimenë, Hasanin dhe Hysenin: Zoti dëshiron t’i mbajë larg papastërtitë nga ju njerëz të Shtëpisë dhe t’ju bëjë të pastër si vetë pastërtia”. Që ky ajet nënkupton vetëm këta pesë persona, këtë e konfirmon edhe një traditë e Aishes, njërës prej grave të Pejgamberit. Në komentarin e tij të njohur ‘al-Tafsir al-Kabir’, dijetari i famshëm Fahrudin Raziu thotë se pas zbritjes së ajetit: “... urdhëroi njerëzit e tu të falen e të bashkohen vazhdimisht me faljet ...” (20:132), Pejgamberi e bëri zakon të kalonte çdo mëngjes nga Aliu e Fatimeja e t’i ftonte në falje. Këtë zakon ai e vazhdoi për gjashtë muaj me radhë, ditë për ditë. Dëshmi lidhur me këtë jep edhe Ahmad ibn Salami, duke cituar Ali bin Zaidin, që mbështetet në autoritetin e Anasit. Një tjetër rrëfim i famshëm nga shkrimet Islamike thotë se, pas zbulimit të ajetit të pastrimit, Pejgamberi e kishte bërë zakon që, sa herë që do shkonte në xhami për faljen e mëngjesit, do kalonte nga shtëpia e së bijës, Fatimesë, dhe do thërriste: Ejani në falje, të lutemi, o Ehli Beit; Zoti dëshiron t’i mbajë larg jush papastërtitë, o Njerëz të Familjes, dhe t’ju bëjë të pastër si vetë pastërtia.

Në këtë mënyrë, Kurani i Shenjtë shpall botërisht personalitetin e pagabueshëm të Ehli Beitit, pastërtinë  e   tij  absolute  dhe  qenien  e  tij  larg  gabimit  të  mëkatit,   mosbindjes dhe   vanitetit. Rrjedhimisht, karakteri dhe sjelljet e pjesëtarëve të Ehli Beitit janë modele përsosmërie dhe yje udhërrëfimi për të gjithë myslimanët. Duke nxjerrë në pah statusin e tyre fisnik dhe pozicionin e tyre të lartë, Kurani synon t’u japë myslimanëve argumente dhe nxitje për të ndjekur shembujt e tyre të shkëlqyer dhe për t’i parë si burime të dijes dhe të udhëheqjes në lidhje me ligjet hyjnore dhe pozicionet kuranike. Në këtë mënyrë, ata shndërrohen për të gjithë myslimanët në kriterin praktik të Islamit pas Pejgamberit, një kriter, të cilit i duhet referuar sa herë që do mund të lindnin dallime në ide dhe në mendime.

Këto analiza i konfirmojnë edhe ajete të tjera të shumta nga Kurani, të cilat nuk lënë asnjë dyshim për sa i përket lidershipit të Ehli Beitit pas Lajmëtarit të Zotit. Zakoni i përditshëm i Pejgamberit, i cili ndalonte çdo mëngjes tek Fatimeja, duke iu drejtuar familjes së saj me emrin Ehli   Beit,   është   dëshmi   e   veprimit   konkret   të   Pejgamberit   për   t’i   mësuar   myslimanët përfundimisht me këtë ide. Në këtë mënyrë, ai tërhiqte vëmendjen tek thelbi i vërtetë i Ehli Beitit të tij, që myslimanët t’i donin, t’u bindeshin dhe t’i pasonin dhe, në këtë mënyrë, të parandalohej futja e tyre në rrugë të gabuara. Pikërisht ky është edhe objektivi i vërtetë i Librit të Zotit. Duke nxjerrë në dukje pastërtinë dhe pagabueshmërinë e udhërrëfimit të këtij aksi të palëkundshëm, që quhet Ehli Beit, ai përpiqet të lartojë ndërtesën e shoqërisë myslimane mbi bazën solide të pastërtisë dhe virtytit. Së fundi, duhet thënë se Kurani nuk lë asnjë shteg për ata që duan të spekulojnë duke përfshirë në Ehli Beit edhe gratë e Pejgamberit. Po të ishte kështu, përemri kolektiv ‘ju’ në shprehjet ‘prej jush’ e ‘t’ju pastrojë’ do duhej të ishte i gjinisë femërore, meqenëse në një grup të tillë do të dominonte   elementi   femër;   por   nuk   ndodh   kështu.   Gjinia   e   tij   mashkullore   vërteton përfundimisht se ky ajet u drejtohej vetëm pesë personave, katër prej të cilëve meshkuj, dhe vetëm një femre - Fatimesë.

II. Ajeti i Dashurisë (Mavadda)

Dijetari   i  shquar  Zamakhshari,   në   librin   e  tij   ‘Kashshaf’,   thotë:   “Tregohet   se idhujtarët   u mblodhën në një takim e i thanë njëri-tjetrit: ‘A do na kërkojë gjë Muhamedi si shpërblim për çfarë na ka predikuar?’” Lidhur me këtë çështje, Zoti i zbriti Pejgamberit ajetin që vijon: Thuaju (njerëzve, o Muhamed): Unë nuk dua ndonjë shpërblim prej jush për këtë gjë (predikimin   e   mesazhit),   përveçse   dashuri   për   më   të   afërmit   e  mi  në   gjak   (Ehli Beitin); dhe kujtdo që do të meritojë të mira, ne do t’i japim edhe më shumë syresh. (Esh Shura, 23)

Zamakhshari shton: Pasi u shpall verseti, njerëzit e pyetën Pejgamberin e Zotit: “Kush janë më të afërmit e tu në gjak, të cilët do na duhet që t’i duam?” Ai tha: “Aliu, Fatimeja, dhe dy bijtë e tyre (Hasani dhe Hyseni)”. Të njëjtën dëshmi lidhur me përmbajtjen e termit ‘Ehli Beit’, të përmendur në ajetin e mësipërm, e jep edhe Ibni Abasi, i cituar në librin ‘Musnad’ të Imam Ahmad ibn Hanbeliut, nëpërmjet një zinxhiri treguesish që mbështeten në autoritetin e Sa’id ibn Xhubairit, si dhe në librin ‘al-Tasir al-Kabir’ të Fahrudin Raziut. Duke e kuptuar thellësisht një gjë të tillë, babai dhe krijuesi i shkollës së jurisprudencës islame, Imam Shafi’iu, u drejtohej në këtë mënyrë atyre që vinin në dyshim statusin e veçantë të Ehli Beitit:

Në qoftë se dashuria për Familjen Pejgamberike është një herezi,

Le të dëshmojnë xhinde e njerëz bashkë se unë jam heretik!

Dëshmi të njëjta për këtë ajet e ngjarje vijnë edhe nga ibn Abasi, njeri i afërt dhe bashkëpunëtor i Pejgamberit, i cituar në librin ‘Dhakhai’r al-Uqba fi Manaqib Dhavi al-Qurba’, si dhe nga Ibn Mundhiri, ibn Ebu Hatami, ibn Mardavaya dhe Tabarani në librin e tij ‘Mu’jamal-Kabir’. Sipas Zhalaludin Sujutiut, vetë nipi i madh i Pejgamberit, Imam Hasan ibn Aliu, duke iu referuar këtij ajeti, është shprehur kështu në një nga ligjëratat e tij: “Unë jam i ‘Ehli Beitit’, dashurinë për të cilin Zoti e ka bërë të detyrueshme për çdo mysliman”.

Natyrisht, këtu bëhet fjalë jo thjesht për një lidhje sentimentale të myslimanëve me familjen pejgamberike, por për një dashuri të thellë e të ndierë me gjithë zemër, për faktin se shprehja e vërtetë e kësaj dashurie prej tyre do të ishte vetëm ndjekja e shembujve të lartë të Ehli Beitit, vetëm zbatimi i mësimeve dhe orientimeve të tyre në jetën e përditshme dhe vetëm njohja e tyre si udhëheqës dhe vazhdues të Pejgamberit të Shenjtë. Me këtë ajet Zoti bën të qartë për të gjithë myslimanët që besnikëria ndaj Ehli Beitit dhe pranimi i lidershipit të tyre është e vetmja rrugë për progresin dhe zhvillimin e tyre në këtë botë dhe për shpëtimin e tyre në botën tjetër.